ΑΧΡΩΜΟ ΠΑΘΟΣ / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Πήρε τον καφέ της και βγήκε στη βεράντα
Ο κήπος θέλει σκάψιμο, σκέφτηκε
Ήρθε άνοιξη
Λίγες τοματιές και πιπερίτσες κόκκινες
ίσως και μερικές βραγιές μαρούλια
Ένας πελαργός χαμήλωσε την πτήση του σχεδόν μπροστά της
Τον θαύμασε με μιαν απροσποίητη τρυφερότητα
Οι γλάστρες της άδειες
Της άρεσαν τα λουλούδια
Έπρεπε κάποια στιγμή να τις ζωντανέψει
Εκείνης , ποιος θα της έδινε ζωή
Ο καφές καυτός δρόσισε την ψυχή της
Η ζωή απλώς συμβαίνει, σκέφτηκε
Πήγε πίσω από την κολόνα
Ο ήλιος την ενοχλούσε πάντα
κι ας τον λάτρευε

Μάζευε στίχους στο καλάθι της τελευταία
Τους έδενε σε ματσάκια με κορδέλες πολύχρωμες
Τί θα τους έκανε, δεν ήξερε
Συλλέκτρια ήταν μόνον
Κι αυτό της αρκούσε , προς το παρόν
Μάζευε και στιγμές τελευταία
Ακριβές ή μικρότερης αξίας , της ήταν αδιάφορο
Πολλές μαζί ήταν σάρκα από τη ζωή
και τις χρειαζόταν με πανικό σχεδόν
Φοβόταν το δρεπάνι του χρόνου
Ο αποκεφαλισμός της κάποτε θα ήταν γεγονός
Επομένως , μάζευε, μάζευε...

Πήρε να φυσάει ένας κρύος αέρας
Μαζεύτηκαν σύννεφα ξαφνικά
Τυλίχτηκε στην παρατημένη πάνω στην κουνιστή πολυθρόνα
ποίηση
Ποθούσε τόσο τις αιφνίδιες καταιγίδες
Τάραζαν την ασάλευτη καθημερινότητά της
Ανάδευαν τις μέσα της τρικυμίες
Αναστάτωναν την ακινησία των πεπραγμένων της
Κατέβαζαν τον ουρανό στα μάτια της
Μούσκευαν τις φλεγόμενες σκέψεις της
Τη λύτρωναν

Κι έμεινε εκεί όρθια
την ώρα που οι ουρανοί ξεσπούσαν την οργή τους
Έμεινε να απολαμβάνει τον ποθητό κατακλυσμό
που την ταξίδευε στο ασήμαντο παρελθόν και στο άγριο μέλλον της
Έτσι κι αλλιώς
είχε πλέον συμβιβαστεί με το άχρωμο πάθος τους...