Με βράγχια ανασαίνω : Ποιητική Συλλογή της Ελένης Αράπη από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το έτος 2016

Εκκλησία η ποίηση
γδύνεσαι τ' άρματα
πλένεις τα χέρια ανάβεις κερί
καίγεσαι, αυτό -
αναφλέγεσαι.

Η στάχτη που μένει
μοναδική αλήθεια.

Μπήκα πολεμιστής
και προσκύνησα.

**

Ιχνευτής 

Αγγίζοντας ξύλινα
παράθυρα με υγρούς ορίζοντες
που ο χρόνος εισχωρεί και τους ιδρώνει
μανταλωμένες πόρτες δεν λυγίζουν
χαρίζονται
στα αγριολούλουδα που πλάι τους φυτρώνουν
αυλές-σκιές εγκλωβισμένα σώματα
τόσο σφιχτά που αγαπήθηκαν∙

σκοντάφτοντας σε ξένες αναμνήσεις
ενθυμούμαι.

Τι κι αν η σάρκα μου
δεν έζησε, αυτές
υπήρξαν.

 ***

Με βράγχια ανασαίνω 

Κορμιά παροπλισμένα
μπάρκα ξεβρασμένα κουφάρια
σκουριάζουν στη γαλήνη
πνίγουν τα νεογνά πριν ανασάνουν.

Κάτω τα χέρια
όσοι γεννήθηκαν θάλασσες
μόνο με βράγχια ανασαίνουν
κι ας ναυαγούν διαρκώς.

Οι πνεύμονες δικοί σας.

****

Σώμα καρφί 

Μάτια φωτιές
χέρια κρατήρες
την καις.

Δεν σου χαρίζεται
την κομματιάζεις
αιθέρα τη θρέφεις.

Θύελλες γεννάει
η μήτρα θερίζει.

Σαν γίνονται οι δυο
σώμα καρφί
ματώνει ο χρόνος.