ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ / Γιώργος Καραγιάννης

Σε κάποια παλιά Χριστούγεννα…

Όπου και να κοιτάς
τα κίτρινα τα φύλλα
τα σκέπασε ο χιονιάς
κι ακούς μόνο γαβγίσματα
από διπλανά μαντριά.
Την ώρα που η ομίχλη
στραγγίζει κι άλλα δάκρυα
ο καπνός από το τζάκι
δε πάει μακριά.

Το ρυάκι κατεβάζει
μια δρόσο νοσταλγίας
και ως να ’βγει ο ήλιος
τριγύρω τη σκορπά
να φτιάξεις τη διάθεση
να νιώσεις τη μαγεία
που μέσα στα χιονόσπιτα
ανασαίνει η καρδιά
ν’ ανοίγεται η ψυχή σου
πιο πέρα απ’ τα βουνά
γιατί αυτό συμβαίνει
με τ’ όρθρου την καμπάνα
ξημέρωμα Χριστούγεννα
που δεν σε ξεκουφαίνει
αλλά γλυκολαλά.

Είναι και τέτοια η ώρα
που η μνήμη ξεγλιστρά
σκάβοντας την πληγή
να μπουν μες στην καρδιά
όλα τα Χριστούγεννα
που έζησες παιδί
να θυμηθείς τα χρόνια
που ήταν στερημένα
αλλ’ ανέμιζαν χαρά
χρόνια παραδεισένια
που δεν γυρίζουν πια.