Θανάσης Παμπόρης: Τρία (3) Ποιήματα

ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΤΟ ΞΩΚΛΗΣΙ

Στης νύχτας την αστροφεγγιά

τ’ αλειτούργητο ξωκλήσι

θα λειτουργήσω

κι ό,τι αγάπησα το χώρο θα κοσμεί:

λιθαράκια γρανιτένια και κοχύλια σπασμένα

βότσαλα που τα πέλματά σας θρυμμάτισαν

θα πλέξω

τη σκόνη με δάκρυα

θα ζυμώσω

της νύχτας τα μεγέθη

με πηχτές από τη μοναξιά μου πινελιές

θα βάψω

κι έναν περίβολο

θα υψώσω

το μικρό ξωκλήσι μου

ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ...

(Από την ποιητική συλλογή «Παραισθήσεις»)

**

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Σύντροφε κρύψε τον πόνο μου
μέσα στον παγωμένο κόρφο σου
έτσι σαν το πολύτιμο χαρτί
με τις ανορθόγραφές λέξεις
που χάραζαν την ελπίδα του αύριο
σαν το φλοιό του σπόρου
που κρύβει μέσα του
το φύτρο της ζωής.

Κρύψε τον πόνο μου
ώσπου η τσίκνα της σάρκας μου
απλωθεί στην οικουμένη
και γίνει η ζύμη
μιας καινούργιας άνοιξης
με πολύχρωμα γαρύφαλλα.

**

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ…

Κύριε
τα κεραμίδια της κεφαλής μου αφήρεσε
τη βροχή άλλο δε φοβάμαι.
Τα βάσανά μου ο γιος μου έκλεψε!

Γιε μου, γιε μου!
Σαν πέσει η νύχτα
και οι φωνές σωπάσουν
το ψίθυρό σου έρχεται
με σύννεφα κόκκινα ντυμένο
και μου μιλά για τα όνειρα
που σου ’κοψε με το σπαθί
η Άτροπος μια νύχτα.
Κοιμήσου παλικάρι μου
στη δύση του φεγγαριού
η μάνα σου στην κλίνη σου
σεντόνι μεταξωτό υφαίνει
με δάκρυά της το κεντά
το δαντελοστολίζει.
Εγώ ανήμπορος, γέρος και θνητός
θα περιμένω…

Κύριε
τα κεραμίδια της κεφαλής μου αφήρεσε
τη βροχή άλλο δε φοβάμαι.
Τα βάσανά μου ο γιος μου έκλεψε!