ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ: Τρία (3) Ποιήματα

Θ΄ ανταμώσεις το μέλλον που προσδοκάς
αν ανιχνεύσεις την αντίθεση που υπάρχει
ανάμεσα σ’ αυτό που σου δείχνουν
και σ’ εκείνο που αντιστοιχεί στη ζώσα πραγματικότητα.
Γιατί άλλο πράγμα είναι η πρόθεση, άλλο η προοπτική
κι άλλο η εξέλιξη.
Ναι, δεν κόπασε ακόμα ο πόνος της ψυχής
γιατί η πληγή είναι ορθάνοιχτη και αιμορραγεί ακατάσχετα…

Κάποτε πρέπει να μάθεις να διαβάζεις στα δικά μάτια μου
την αλήθεια γιατί πάντα ήμασταν ίδιοι,
γιατί θα παραμείνουμε και στο μέλλον ίδιοι κι απαράλλακτοι…

Κοίτα!
Ο αετοφόρος άνεμος ρυτιδώνει το πέλαγο,
η ακτή των ονείρων μας απομακρύνεται κι ο χρόνος
κραυγάζει με υποταγμένες και με συντριμμένες λέξεις…

Όμως μια αλαλαγή θα σπάσει τις αλυσίδες μας
κι ένα ουρλιαχτό θα καταποντίσει τους τοίχους της υγρής φυλακής μας…
Οι δίκοποι καιροί θα πυροδοτήσουν ξανά τη μνήμη
για να αφουγκραστεί ο κόσμος της οδύνης
το λόγο του αληθινού θεού,
για να κοπάσει ο ξεριζωμός κι η εξορία της γης,
για να βρει κάθε καθημαγμένη ψυχή
μια πέτρα ν’ ακουμπήσει και να ξαποστάσει,…

***

Ένα φθινόπωρο…

Ένα φθινόπωρο που με τυλίγει
κι ένας αγέρας που με πονά,
όλα σου τα ‘δωσα μα έχεις φύγει
κι απόψε θέλω να ‘ρθεις ξανά…

Δεν είχες μέσα σου ούτε ένα χάδι
κι ήταν η αγάπη σου μια φυλακή…
Όρκοι που χάθηκαν μες στο σκοτάδι
σα μια βροχούλα περαστική…

Ένα φθινόπωρο που με ματώνει,
τα φύλα κίτρινα στην κρύα γη,
εσύ το διάλεξες να είσαι μόνη
κι εγώ να ζήσω με μια πληγή…

Μ’ ένα παράπονο θα σου ζητήσω
στα όνειρά μου να ξαναρθείς,
μες στην καρδούλα σου με φως να χτίσω
έναν παράδεισο, να λυτρωθείς…

*από την ποιητική συλλογή:
''Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής.''

***

Ο κόσμος.

Ο κόσμος της οδύνης δε μερώνει
στην τύψη, στο παράπονο, στο ψέμα,
αράχνη η γη, το δίχτυ της απλώνει,
να βασιλέψει ο έρωτας στο βλέμμα.

Ελπίδες που δεν είχαν ειμαρμένη,
παράθυρα κλειστά κι αμπαρωμένα,
κι ο ίσκιος της ψυχής σου να προσμένει
να κλέψει κι άλλο δάκρυ από μένα.

Τα μάγια σου στο χώμα μου δεμένα,
μετέωρα τοπία στους καπνούς,
κι εκεί που δεν αμάρτησες για μένα
λαβώθηκε και μάτωσε κι ο νους.

Μα κράτα συντροφιά μου τ’ άδειο χέρι,
ο μόχθος κι χαρά μας να ‘ναι ίση…
Κι εκεί που αχνοφέγγει τ’ άγιο αστέρι
η μοίρα των ανθρώπων να ελπίσει…