ΚΟΛΑΚΕΣ / Γιάννης Τάτσης

Κόλακες ιχνών που αμαυρώνουν τη ζωή μας,
οι διακηρύσσοντες ότι το μέλλον
είναι αναγνώσιμο στην κόψη των σπαθιών
και στους κεραυνούς των όπλων.
Δημαγωγοί, με εύγλωττες ρητορείες
χαλιναγωγώντας την κρίση της λογικής
σπέρνουν αβεβαιότητα και αμφιβολίες
στην παγκόσμια κοινότητα
για να θερίσει θολούς ορίζοντες,
με άψυχα, διαμελισμένα κορμιά στα ερείπια
και τη φτερούγα του τρόμου γοργόφτερη
να ταξιδεύει στους ταραγμένους δρόμους.
Σκηνές τραγωδίας στο θέατρο του παραλόγου.
Οι ίδιοι τρίβοντας τα χέρια στις συνεστιάσεις
του αόρατου κάστρου των ανομιών,
καραδοκούν σαν όρνεα στην τροφή,
σαν λύκοι που χαίρονται στην αναμπουμπούλα,
και γεμίζοντας το ταγάρι τους, αδιαφορούν
για τις αστείρευτες πηγές ποταμών αίματος,
που αχνίζοντας ποτίζουν εδάφη αντεκδίκησης
και ανδρώνουν τον ψυχοφθόρο φόβο,
που σαν γλάρος πλανιέται στη γη
μαραίνοντας τα λουλούδια της ζωής.
Αδιάψευστοι μάρτυρες οι έρημοι του Ιράκ
που γέμισαν ανάσκελα κορμιά
με ένα Γιατί; κρεμάμενο απ’ τα χείλη τους
και ανθισμένα λουλούδια μίσους στους δίδυμους πύργους
απ’ τους διακηρύσσοντες ότι το μέλλον
είναι αναγνώσιμο στην κόψη των σπαθιών
και στους κεραυνούς των όπλων.

Από την ποιητική συλλογή "Ποιήματα 2002"

Για περισσότερη ποίηση: