Αύγουστος: 8 ποιήσεις

ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΗΜΑ (Αύγουστος) / Λυγερή Ζωχιού 

Ένα σεργιάνι ...

Σε κάστρα και γιαλούς

Σε πόλεις ζωγραφισμένες πλάι στο κύμα

Κι ένας φόβος

Να μην μας πάρουνε το καλοκαίρι απ΄την ψυχή

Να μην μας πάρουνε τον Aύγουστο

**

Αύγουστος / Α. Τέμβριου

Δέσαμε τη ψυχή μας
σε προκυμαία ανάμεσα
σε πλοία που δεν σάλπαραν 
κι ο Αύγουστος σιγοκαίει τις
σκέψεις σαν δραπετεύουν
κάθε φορά π’ αγναντεύουμε
το βαθύ γαλάζιο.
Μα προφθάνει η ζωή σαν αφρισμένο
κύμα, απρόσμενα και λιτά,
με την δροσιά των θεών,
την αρχαία γνώση και το λίγο φως
π’ απόμεινε μέσα στους πόρους μας,
να μας ταξιδέψει.
.
Α. Τέμβριου , Ήλιος και Άνεμος

**


Αύγουστος / Νίκος Παπάζογλου

Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

μπορείτε να το ακούσετε: https://www.youtube.com/watch?v=Ctt9UKG1DzE


**

Μεσημέρι Αυγούστου / Γιάννης Ρίτσος 

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.

Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο

κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,

είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει

κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κ’ ένα άρωμα

από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.

Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα

στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –

μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.

(Από την Ποιητική Συλλογή: Ποιήματα, τ. 4ος, Εκδόσεις: Κέδρος)

**

 Η Γέννηση της Ημέρας: Απόσπασμα από τους Προσανατολισμούς του Οδυσσέα Ελύτη,1939

Η καμπάνα του χωρίου που ανοίγεται στον άνεμο
Η κάμπια, ο κρόκος, ο αχινός, το αλφάκι του νερού
Μυριάδες στόματα φωνάζουνε και σε καλούν
Έλα λοιπόν απ' την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα
Ν' ανακαλύψουμε τα δώρα του γυμνού νησιού
Ρόδινοι και γαλάζιοι τρούλοι θ' αναστήσουν το αίσθημα
Γενναίο σαν στήθος το αίσθημα έτοιμο να ξαναπετάξει
Έλα λοιπόν να στρώσουμε το φως
Να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου

Ξέρεις, κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια
Όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και τη στεριά
Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε από τη συμφορά του χρόνου
Από την άλλην όψη της κακοτυχιάς
Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα
Στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς
Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος.

**

Αύγουστος / Οδυσσέας Ελύτης

Ο Αύγουστος ελούζονταν λούζοντας την αστροφεγγιά κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά. Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένανε ορκιζόμαστε πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε. Ο Αύγουστος ελούζονταν λούζοντας την αστροφεγγιά κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά. Απ’ την Παρθένο στο Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν’ ανάψουμε.

Μπορείτε να το ακούσετε: https://www.youtube.com/watch?v=uH_5ovS02iU

**

Ένα βράδυ τ’ Αυγούστου / Μαρία Θεοχάρη

Θα στρώσω έναν Αύγουστο
να ‘χεις να περπατάς.
Θα τον απλώσω γύρω μου
να ‘χω να σε κοιτώ.
Τώρα που χάθηκες στην πρώτη τη βροχή
τώρα σε θέλω πίσω.

Ξέρεις τα βράδια οι λέξεις
πετούν και χορεύουν
και γίνονται νότες γλυκές και πλέκουν τραγούδια
και αφήνουν υποσχέσεις εύθραυστες
με υψωμένο το ανάστημα
απ’ αυτές που ξέρουν καλά
ν’ ακουμπούν την ψυχή μου.

Σου λέω τότε θα έρχομαι
και θα σε συναντώ.
θα στάζει από λαχτάρα η αγκαλιά μου
και θα γεμίζει την καρδιά σου
με αγάπη.

Εκατόν τριάντα δύο βήματα
δύο λεπτά και μία ανάσα.
Η απόσταση μας.
Δύο στροφές και δυο περαστικοί.
Μία αδιάκριτη ματιά
και μία χούφτα εγωισμού.
Όσα μας χωρίζουν.

**

13 Αυγούστου/ Φίλιππος Πλιάτσικας

Στον δρόμο έκαιγε η άσφαλτος, ο Αύγουστος μου φέρνει ζάλη. Μα αυτός ακούμπησε στον ώμο μου να γείρω πάνω το κεφάλι. Να δω τ’ αστέρια όταν πέφτουνε στον ουρανό τα καλοκαίρια. Να δω τα σύννεφα να φεύγουνε να αγγίξω με τα δυο μου χέρια. Έι Έι Όταν διψούσα πάντα μου έφερνε Πορτοκαλάδα σε μπουκάλι. Κι όταν οι αγρύπνιες μου θεριεύανε Κάπου εκεί δίπλα ήταν πάλι. Κι όταν οι μέρες μου θολώνανε Δεν είχα λέξεις να ρωτήσω χιλιάδες μέσα μου μαλώνανε. Πατέρα τι να αποφασίσω; Έι Έι

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=19BEW4fpc2Y