Τώρα ὁ κόσμος εἶναι Ἀλγόριθμος
τό πρόγραμμα ῾τρέχει᾽ στόν ἐγκέφαλό μας
τώρα στίς φλέβες μας ῥέει κώδικας.
Κοιμᾶται τό κορίτσι μου
στό δέρμα της ὑποφώσκουν ἄστρα
τά ὄνειρά της εἶναι ἰοί
εἰσδύουν στόν κόσμο· καταρρέει ἡ λειτουργία του...
Ξεφωνητά καί γέλια αἴφνης
χρυσᾶ πέλματα τρέχουν στόν γαλανό οὐρανό
ὁ Θεός κυνηγᾶ νά γαμήσῃ τήν Παναγία
Βουίζουν μύγες, δυσοσμία ἀποσύνθεσης
πάν᾽ ἀπ᾽ τήν ἔρημη Μητρόπολη,
κρέμονται μώβ ἔντερα ἀπό ξεκοιλιασμένα νέφη.
Κουβαλῶ στήν πλάτη τήν μεγάλη νύχτα τοῦ κόσμου
«Μή μ᾽ ἀφήνῃς ἀπ᾽ τά μάτια σου» λέει τό κορίτσι
»ὅταν δέν μέ κοιτάζῃς δέν ὑπάρχω.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου