[Κι όταν μετατρέπεται η οπτασία...] ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.

Κι όταν μετατρέπεται η οπτασία σου σε μοναξιά,
με τα δάκρυα της μνήμης καταχωρίζω στην ψυχή μου
το πλατύ έμβλημα της ελευθερίας σου…
Στις λευκές πύλες του παραμυθιού, το όνειρο αχολογάει
εγκωμιάζοντας στην αχλή της νύχτας τη χλωρή σου ύλη,
την ανυπέρβλητη ομορφιά, τα μοναδικά λόγια
που σε γέννησαν και σ’ ανάστησαν στο Φως!

Ασάλευτη μοίρα που κηδεμονεύεις τους αιώνες!