ΕΔΩ ΠΟΛΛΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ. . . / ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ

Τον κήπο τον ξύπνησαν τα πουλιά,
τα δέντρα τα ξύπνησε ο αέρας,
το αστροπελέκι έλαμψε τον ουρανό
ένα τριαντάφυλλο στον αιθέρα.

Τα δέντρα έριχναν τα κίτρινα φύλλα
επιστολές που δε στείλαμε ποτέ,
τα πουλιά φόρτωναν τον ουρανό στα φτερά τους
με μηνύματα για χώρες μακρινές.

Ξαφνικά έπαψαν το κελάηδημα τα πουλιά,
η βροχή μελετούσε τα πεσμένα φύλλα,
αλυχτούσε το σκυλί εκεί κοντά,
έβηχε ο παππούς στην καλύβα.

Ο ουρανός προετοίμαζε τα σάβανα
για να πάρει τους νεκρούς μακριά.
Ταξίδευα εγώ προς τον ποθητό νότο,
έφευγαν τα σύννεφα προς το βορά.

Εδώ λίγα γεννιούνται και πολλά πεθαίνουν,
τον πολύ θάνατο δεν αντέχει η καρδιά.
Φώναξα τους ανέμους να με πάρουν
να πάμε με τα πουλιά μακριά.

Εδώ είδα να γεννιούνται οι αγάπες μου
και να πεθαίνουν νωρίς, και να πεθαίνουν νωρίς.
Εσύ μη κλαις για την μεγάλη απώλεια,
ας κλάψει καλύτερα αν θέλει η βροχή.

Μαύρο βελούδο φόρεσε η γης μου,
μαύρο πένθος και ψυχρή παγωνιά,
τα βουνά τριγύρω σαν γίγαντες ουρλιάζουν
και η ψυχή μου πονά και η ψυχή μου πονά.

Ο κήπος χαλάστρα ανεμοδαρμένος
μισός στον ήλιο, μίσος στη βροχή.
Φοράω πουκάμισο το ουράνιο τόξο
ποδοπατώντας των νεφών την οργή.

Ο κεραυνός σαν οχιά με κομμένο κεφάλι
πέφτει στα πόδια μου και ξεψυχάει.
Που να βρω ένα μαγικό άλογο, πείτε μου,
σε μια χώρα του ήλιου να με πάει;

ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ
Από τη συλλογή:
«ΦΛΩΡΟΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΘΛΙΨΗΣ»