Όταν αγαπάς πάντα περιμένεις…/ Ταγκάλου Νίκη

Ένα χάδι, ένα φιλί, μια συγνώμη.
Μια συγνώμη που ίσως να γίνεται μάθημα για την επόμενη φορά.
Αλλά μάταια…
Έμαθα τελικά ότι η συγνώμη είναι απλά μια λέξη, σκέτη και μόνη της.
Σκέτη σαν τον πικρό καφέ που τον πίνεις κι ας μη σε τρελαίνει η γεύση του.
Νόμιζα λοιπόν, ότι έπρεπε να ευχαριστώ τόσο πολύ τον άλλον κι ας καταπονούσα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Με τον καιρό με έχανα.
Όχι μόνο γιατί είχα πάψει να υπάρχω εγώ αλλά και γιατί ο άλλος άνθρωπος δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος με τίποτα.
Δεν άκουγα ποτέ έναν γλυκό λόγο να νιώσω κι εγώ ότι αγαπιέμαι.
Να νιώσω ότι δεν πολεμώ μόνη μου.
Ότι είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο και όχι σε αντίπαλο.
Το επόμενο στάδιο ήταν να νιώσω την προδοσία.
Άρχισα να νιώθω ότι δεν με είχα χάσει τελείως όταν ένιωσα αυτόν τον πόνο.