ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ / Τσελεπίδης Τηλέμαχος

(Αφιερώνεται στους Δραμινούς, άξιους απόγονους των Ηδωνών Θρακών)

Γιατί
από Εμένα, έως Εσένα,
συντοπίτη Αδελφέ,
των Οθωμανών, ο ατέλειωτος ραγιαδισμός,
χάσμα αγεφύρωτο, έχει γίνει…

Γιατί,
Τι έφταιξε;
Ποιος θα μας πει,
Ποιος ξέρει...

Γιατί ,
Δεν ξύπνησαν οι ευαίσθητες χορδές σου ακόμα
Κι ας βίωσες μια λευτεριά ενενήντα χρόνων!
Μήπως προσπέρασε η ζωή και δεν την είδες;
Μήπως οι Άνοιξες, π’ ολάνθιζαν, δεν σ' άγγιξαν ακόμη;

Έλα, στοχάσου,
Κι αλάργεψε1, ξεπέζεψε απ' το χτες κι οπλίσου θάρρος.
Αρματώσου. Κι ας πορευτούμε αντάμα λεύτεροι
κι ομόγνωμοι, μακεδονομάχοι Έλληνες αγωνιστές.
Κι ως Έλληνες ας πάμε μπρος, όπως τότε, όλο εμπρός.

Έλα κι ομόδρομοι,
Σε κορφοβούνια ιερά ν' ανηφορήσουμε,
Το νοσολύτη2 Διόνυσο, σε μια σπηλιά, να βρούμε,
Κι εκεί στου Πάγγαιου, τις ολόλευκες κορφές,
Στο άντρο του θείου Βορέα, να βρεθούμε.

Εκεί ψηλά, πολύ ψηλά,
Με άρπες και με σάλπιγγες, τις Μούσες και το Θάμυρι,
Σε μουσικό αγώνα, μ’ εγγυητή το Θείο Απόλλωνα, να δούμε,
πάνω σε πλαγιές ζωγραφιστές να ξεθαρρέψουμε,
με Νύμφες και Υάδες3 θεϊκές, να πλανηθούμε.

Έλα,
Με αιθέριες οπτασίες νεραϊδόκορμες,
Στο γέλιο, στο παιχνίδι, να ριχτούμε,
Και ξέγνοιαστοι κι απόκοσμοι κι αδάμαστοι,
Τις ομορφιές του Νύσηιου4 όρους να γευτούμε.

Έλα, Αδελφέ μου,
Ρωμιέ της Δράμα, ραγιά ανονήρευτε5,
Κι ο ήλιος καμπυλόγυρε στη δύση.
Λίγος ο χρόνος μας απόμεινε
κι η νύχτα θα σκεπάσει την άγρια φύση.

Έλα μαζί μου στο Καρμάνιο όρος να ανεβούμε,
Στα γνώριμα του Ορφέα τα πλατώματα,
Θεία αρμονία ν' απλωθεί απ' άκρη σ' άκρη,
Δρυάδες να μας ραίνουν μ' αγριολούλουδα
Δροσόνερο χαράς, στα μάτια μας, το δάκρυ.

Έλα, Αδελφέ μου,
λεύτερος πια από βολές, καβάλα στο ταχύ φαρί6 σου
Τους πλανερούς στην καταφρόνια σου άφησε,
Κι ολόχαρος στυλώσου, βροντοφώναξε.
«Εγώ δε λύγισα, δεν κιότεψα, σε 548 χρόνια
Οθωμανών και Βούλγαρων ασήκωτη δουλεία»

Πέρασες, ξέρω,
δύσκολους καιρούς. Χρόνια πικρά. Σκληρή σκλαβιά.
Πόνους αβάσταχτους βία και πλέρια περιφρόνια.
Όμως, θεά η ελπίδα σου κι ως πάντα, νείρεσαι7
Την αίγλη των αετών, δροσοπλαγιές κι αλώνια.

Έλα, λοιπόν, θεριέψου,
Ρίζωσε στων επικών προγόνων τ' ακρολίθαρα
Κι ας πέσανε στην κεφαλή σου άσπρα χιόνια.
τη χώρα τη χρυσόχυτη, του Ρήσου ανάστησε
του Ηδωνού Λυκούργου την ανδρεία την αιώνια.

Κι έλα, συντοπίτη Δραμινέ,
σμίλεψε γιους και καλοκόρες, όπως τότε και προχώρα
και των προγόνων, δρέψε νέες δόξες νικηφόρα.
Θάρρεψες πια… Κι αγέρωχος, περήφανος κι αντρείος,
Κι αφίλιωτος με τον καιρό, γίνε ξεχωριστός και τώρα.
Τηλέμαχος Τσελεπίδης

(Από την ανέκδοτη συλλογή («Δραμινές ευαισθησίες»)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. αλάργεψε=απομακρύνσου
2.νοσολύτης Διόνυσος=λύσε τα προβλήματά σου με το κρασί της λησμονιάς του θεού Διόνυσου.
3.Υάδες=Νύμφες των νερών και των πηγών, θυγατέρες του Άτλαντα και της Αίθρας. Ονομάζονται και Νυσσαίες και διατέλεσαν τροφοί του θεού Διονύσο

υ. Ο αριθμός τους ποικίλει ανάλογα με τους αρχαίους μυθολόγους.
4.Νήσηιο= το αρχαίο Ομηρικό όνομα του όρους Φαλακρού της Δράμας που αναφέρεται κι από τους τραγικούς ποιητές και λοιπούς αρχαίους συγγραφείς. Ονομάζονταν επίσης παλαιότερα Καρμάνιο και μετά Παγγαίο, τη Βυζαντινή περίοδο Εγριαζόν Κασταγνιά, την Οθωμανική εποχή Μποζ Δάγ κι από τους ραγιάδες έλληνες της περιοχής, σε μετάφραση του τούρκικου, Φαλακρό.
5.ανονήρευτε=Δραμινέ που σου έλειψαν τα όνειρα και η δημιουργικότητα που πάντα είχες.
6. φαρί= άλογο των πάντα έφιππων Ηδωνών Θρακών
7. νείρεσαι= ονειρεύεσαι, είσαι από τη φύση σου ονειροπόλος