Σκέψεις σε θολά τοπία / Γρηγορία Πελεκούδα

Τις νύχτιες ώρες τα χέρσα απόκρημνα βράχια
καθρεφτίζονται στα νερά του Αιγαίου
με τ΄αμέτρητα ψάρια που φτερωτά αγωνίζονται
σε ένα αγώνα ταχύπλοο, σε ανύποπτο χρόνο
καταιγίδα σαρώνει το τοπίο στροβιλιστά
παντού φως, μεταξωτοί κύκλοι να με περιζώνουν.

Σ΄αυτή την θάλασσα ταξίδεψα που θα ταξιδευτή το μέλλον
για μια αξιολύπητη να ψάχνω στεριά,
να με καταπίνουν ως πάνω, κάτω, σ΄ανατολή και δύση.
Πάρτε το χαμό μακριά από μένα μόνο τ΄αστέρια
ν΄αφήσετε να πασπαλίζουν αχνά τις λέξεις
που αλατίζουν διακριτικά το τραγούδι μας
στη γη των βράχων, ώσπου να βρω γη ελεύθερη να πατήσω
άνθρωπε, για να φτάσω τις τυφλές ελπίδες
κρατάω γερά την πίστη, να διασχίσω τ΄αδιάβατα κενά.

Κάποιοι το κατάφεραν κλέβοντας τη φλόγα της σκέψης
κάποιοι απέτυχαν στο τέχνασμα της άνεσης,
κάποιοι ξεπέρασαν τα τοίχοι της απομόνωσης,
ήταν οι στοιχειωμένοι της κόλασης χωρίς να νοιάζονται
για τίποτα, απλά με κοιτούσαν παρανοϊκά
ω θλιμμένη μου κατανόηση ολόκληρη γενιά να μη βρίσκει
ένα πάτωμα και ν΄ έχει κολλήσει στ΄απάτητα;