Οι ψυχές / Άννα Ζανιδάκη

Ψυχές οδεύουν ολοταχώς
Σε διαδρομές γενoμένες
Από τα απυρόβλητο
Των είναι τους δοσμένες

Κατευθυντήριες ιαχές
Απ’ της καρδιάς τη θέση
Ψυχών τα αδιανόητα
Στρατεύματα που ‘χουνε παραθέσει

Εντολές επιστολές
Στο διάβα στο πέρασμά τους
Έρχονται επέρχονται
Σύμβουλοι στο κέρασμά τους

Πόνων και οδυρμών
Καταπονημένων των κινδύνων
Απόηχων μη ευτελών
Αγνοημένων παρασήμων

Που δόθηκαν νομοταγώς
Παράδοση εκάμαν
Αισθήματα λογιών λογιών
Κι έτσι αποθάναν

Στη ζήση τους την τωρινή
Γραφτήκανε σελίδες
Ακόλουθοι βρεθήκανε
Μέσα στις ελπίδες

Ψυχές που αιμορραγούν
Που εκπέμπουν σήμα κινδύνου
Άλλες ισορροπήσανε
Δεν είναι του ανευθύνου

Διατάγματος ορθώς
Που ήρθε να επιβάλλει
Τα δόγματά του δυστυχώς
Μ’ αγκάλη να περιβάλλει

Αυτή που κλείνει εκεί με μιας
Κιγκλιδώματα αγνοίας
Αυτή που παρασέρνει μονομιάς
Απωθημένα εφηβείας.

Που γενήκανε ταχιά
Δεδομένα για μια τάξη
Πραγμάτων που εξοστρακίστηκαν
Ζητουμένων εν διατάξει

Που θα ‘πρεπε να συμπεριληφθεί
Σε νόμο σε κανόνα
Μα εστροβιλίστηκε
Παρασύρθηκε απ’ τον τυφώνα

Αυτόν που στο έλεος κοιτά
Των μαθιών που ‘χουν δείξει
Πορείες στράτες τσι ζωής
Στα ζάλα τους να μπήξει

Μαχαίρι ως το κόκαλο
Να πάρουν την ευθύνη
Ψυχές όπου πονέσανε
Τέτοιο κακό να μη ματαγίνει