Η όαση ίσως οφθαλμαπάτη / Μαντάς Θεόδωρος

Συμπαθητική τιμιότητα, φροντίδα η πλήξη βολική.
Μαραμένη η αγκαλιά, απρόσιτη.
Βρόχινη η γαλήνη, άβολα περπατά μονάχη.
Το πεπρωμένο άδειο, γκρίζο το κάστρο ερειπωμένο,
χωρίς μουσική, κι απρόσμενα τα όνειρα δραπέτευσαν.
Βυθισμένη στην ασπρόμαυρη ρουτίνα,
δεν το πρόσεξε, μπάλωνε μια τρύπια τσέπη.

Ροκανισμένη η ευτυχία της συννεφιασμένης πίστης.
Συντετριμμένο το παράτολμο χάδι, βαδίζει ανικανοποίητο.
Απρόσεχτη η αρωματισμένη ντροπή κοκκινίζει,
την υποψιάστηκαν, απέτυχε, λυπημένη φεύγει.

Βραχύς ο θρίαμβος της θυμωμένης μονότονης άρνησης.
Η ρωγμή της βαθιά, ακίνητη η ζωή σκληρή,
βράχος δαρμένος από τα κύματα της επιθυμίας,
κοιτάζει το πέλαγος, το μέλλον χωρίς ορίζοντα.

Θλιμμένη η ξεχασμένη απιστία ξυπνάει στο σκοτάδι.
Ζηλεύει το θρίαμβο του απρόσκλητου βέλους.
Θυμάται απελπισμένη, όνειρο ή εφιάλτης.
Η πληγή ρέει άφθονο έρωτα, τα φιλιά πύρινα, τα χάδια αρίφνητα.
Περαστικό το σύννεφο της ηδονής, ζάχαρη η βροχή του.
Τρομάζει στην πρώτη ηλιαχτίδα, απομακρύνεται.

Ήσυχη, ακλόνητα θλιμμένη η συμπαθητική πίστη
υπακούει στη δέλτο του πρέπει, η δόξα της συννέφιασε.
Στην έρημο η βροχή έχει νόημα;
Και η όαση ίσως οφθαλμαπάτη...