ΣΟΥΡΟΥΠΟ -------- / Νικολαίδης Λουκάς

...και σαν ματάρθε το Σούρουπο,
στάθηκα ορθός στο μπαλκόνι,
πόντισα της μνήμης μου την άγκυρα
στα δροσερά νερά του Παρελθόντος
και άφησα τον αγύρτη λογισμό μου
να ταξιδεύει στην φαρδιά πλάτη του Χρόνου.
Το φετινό στενόκαρδο Φθινόπωρο,
έδιωξε και το τελευταίο πουλί,
αφήνοντας πίσω του του αποχωρισμού τη θλίψη
και
λίγα από τα πούπουλά του στην έρημη φωλιά
για να θυμίζει το πέρασμά του...
Σε λίγο,
θα μπω στο ευρύχωρο σαλόνι του Σκοταδιού
και τα περιστατικά των τελευταίων Ωρών
θα εισβάλλουν στο μνημονικό μου σαν χείμαρρος,
καθώς Εγώ,
θα κρύβω στο καταγώγι των ενστίκτων μου
τις αποφάσεις που απέφυγα να πάρω...
Και,
σαν πλησιάσει η Ώρα που θαρθεί ο θείος Μορφέας,
θα απλώσω το λευκό πανί
στη βάρκα των Ονείρων μου
για να σαλπάρω σε Πελάγη Ευδαιμονίας...