ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ / Αρετή Γουργιώτου

Με τύλιξε η Μοναξιά.
Του ουρανού ,της νύχτας ,των αστεριών.
Το φεγγάρι δεν φάνηκε ακόμη κι ασυντρόφευτες οι σκέψεις μου πλανώνται στο σύμπαν.
Πού ταλανίζεις τους πόθους σου, καρδιά μου;
Σε ποιον Γαλαξία πορεύεσαι αξημέρωτα;
Τα όνειρά σου αστερόσκονη έγιναν κι ασήμωσαν το στερέωμα.
Οι κραυγές σου ηχώ κι αντάμωσαν τα πάθια των οιμωζόντων.
Αιωρήσου!
Είσαι ο Ένας υπάρχων.
Σύ και η ψυχή σου.
Μετεωρίτες που αποκόπηκαν από της απεραντοσύνης την πέτρα κι αρνούνται την προσγείωση.
'Ω ,δέξου την αγκάλη μου, την πεπλανημένη ,Θεά της Πλειάδας, άνοιξε τον επτάστερο ελεήμονα κύκλο σου!
Αφήνομαι εύχαρις στον ιαματικό στροβιλισμό σου...

"ΛΥΔΊΑ ΛΊΘΟΣ"