Απαντοχή! / Δασκαλάκης Τάσος

Βιαζότανε φθινόπωρο για να την συναντήσει
στο πρώτο αγέρι , στις ψιχάλες της βροχής...
Το λάβρο σώμα σιγανά να το ποτίσει
το εγώ να βρέξει , να το ηρεμήσει
να βγει στον ήλιο λουλουδάκι της ψυχής ...
Στις χλωρασιές σταγόνες να απορροφήσει
να ιδεί στο πλάνο φύλλο
στο παρτέρι της μπιγόνιας
στου χρόνου της πλατιάς υπομονής
ας είναι νύχτα
το μάγο αστέρι και το πλέριο
της ημέρας νόημα της ζωής...
Και ν' απολαύσει του βουνού την ξεβγαλμένη σάρκα
του δουλεμένου κάμπου , των φυτών το καρπερό
και τ' ουρανού το έναστρο , που νύχτες μας φωτίζει
και προξενεί στις άμπωτες τον έμπλεο θαυμασμό...