Το σαρκίο μου στον άνεμο πετώ
γλαφυρότητα,τραγούδι κι ευφροσύνη
κι απ'τη θάλασσα μπορώ και απαιτώ
το κατάχρυσο μέσα στην καλοσύνη.
Και σα γνώστης του μεγάλου μυστικού
μιαν εικόνα να μου φτάνει έτσι βάζω
να'χω πάντα έρωτά μου κατά νου
όταν πρόσωπα και χώματα αλλάζω.
Δοξασμένη μες στο χιόνι και τις μπόρες
κι αλαφρή σα μία κουταλιά νερό
τις μεγάλες μου μετράς πλέον τις ώρες
κι ότι μάθαμε να λέμε για καιρό.
Είναι νύχτα κι οι φωνές μας μεθυσμένες
στον αγέρα,στο κατράμι,στο φιλί
παραμένουν γιορτινές και εθισμένες
σ'ένα δείλι ή σε μιαν ανατολή.
Χάος άπειρο,ερωτεύσιμο,βαθύ
θα χαθεί και θα σπαράξουν λόγια πάλι,
κάποιο αίμα που'χει ήδη μαραθεί
πριν να γίνει στην ψυχή αγάλι-αγάλι.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου