ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ… / ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ

Το σώμα μου είσαι εσύ, το μάτι μου είσαι εσύ
Η γεωγραφία του ανέκφραστου
Του ανεξερεύνητου και εξαντλητικού.
Κοιλάδα, έρημος και ζούγκλα
Που εξάπτει την περιέργεια, τη φαντασία και το πάθος.
Τριαντάφυλλα του πρωινού βγαίνουν από το κρύσταλλο
Μιας πεινασμένης νύχτας
Και γίνονται ομίχλη στην άπιστη πελαγοδρομία
Μιας ανεπίβουλης ημέρας από ανεπαρκής ψυχικά αποθέματα.
Έσπασε η ραχοκοκαλιά του χρόνου στην ύποπτη διαχυτικότητα
Στο φιλήδονο τρυφηλό της ανεπάρκειας.

Μίλησέ μου σώμα μου, πριν ξεσκίσω το νυφικό της παρθενιάς,
σώμα στο λευκό σταυρό του μαρτυρίου
ρίξε μου θάλασσα τα λευκά σου πέταλα να τα βάψω κόκκινα.
Φέρτε μου μια βάρκα, παρθένα σελήνη
Της θαλασσοταραχής και των συλλογισμών
Να θεραπέψω τα τραύματα από τα ναυάγια του χρόνου.
Φέρτε μου δυο κουπιά να σπάσω συμπληγάδες.
Σκιά και σώμα, ανατριχίλες ηδονής
Πεταλούδα στην αυτανάφλεξη του πάθους
Αυταρχία μιας προϊστορίας που σβήνει τις αναμνήσεις
Και αφήνει τα σώματα να φλέγονται
Στη βάρβαρη πυρκαγιά μιας λεηλατημένης χώρας.
Σώμα και ψυχή, πέπλα και σάβανα
Και η λησμονιά να παγιδεύει το πράσινο δάσος
Στις δαγκάνες μιας χειμωνιάτικες θλίψης
Από θανατηφόρα κρύσταλλα, μαχαίρια λαμπερά
Που ξεσκίζουν τα σωθικά του ασυμβίβαστου.

Το σώμα μου είσαι εσύ, είσαι εσύ η καρδιά μου
Η πεταλούδα που δίπλωσε τα φτερά της
Και ανέβηκε στο βάθρο του χρόνου
Να ζωντανέψει, να φωτίσει και να φτεριάσει
Στο φαιόχρωμο διάστημα του ανέλπιδου.
Σώμα, σώμα, κράτα και λίγο ακόμα
Να φαιδρύνεις την ατμόσφαιρα
Να με ντύνεις με άλικο
Στον αναστεναγμό μιας παπαρούνας.
Σώμα μου τραγούδησε μου τώρα
Μέσα από τα κοχύλια των αστεριών
Να κατασπαράξω τις μνησικακίες
Και θα σου φτιάξω ένα σπίτι από ρόδα,
μια ορχήστρα από μεθυσμένα αηδόνια
και ένα καθρέφτη αθανασίας
για να καθρεφτίζεις την ομορφιά
και να βάζεις φωτιά στις απογοητεύσεις.

Το σώμα μου είσαι εσύ, σώμα θηλυκό
Δήμητρα, θεά της ευφορίας
Tο δέμα σου από στάχυα μου χρυσώνει τα καλοκαίρια,
Και τους κάμπους της ψυχής μου. Στο καλάθι με τους καρπούς
Tο ανοιχτό ρόδι είναι το φλεγόμενο σου στόμα
Που καίει τους θνητούς ιστούς στις φλόγες της αιωνιότητας.

Από την ποιητική συλλογή:
«Τ’ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ»