Ελάτε καλοκαίρια,
μην αργείτε.
Και η μέρα μοιάζει να στεφανώνεται
με σάβανα.
Του θανάτου οι αμυχές αγαπούν τον πόνο
και ράθυμα ρίχνονται στην ελευθερία,
γεννώντας οδυρμούς.
Απρόσκοπτα γυροφέρνουν τις προσδοκίες,
εκτελώντας εντολές δαιμόνων.
Ω, μην αργείτε καλοκαίρια,
γιατί τ’ αφανέρωτο μίσος
την ομορφιά πλακώνει,
σπέρνοντας σκουλήκια στους ουρανούς.
Μάθανε οι υποταγμένοι
τους μοχθηρούς θεούς
να υπηρετούν (στους αιώνες)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου