Με του ονείρου τ΄αστέρια χόρεψε / Γρηγορία Πελεκούδα

Σώμα μου μια σκόνη είσαι
που αιωρήται στο κενό,
ωσάν πεφταστέρι μιας Άνοιξης
ανθοφόρα το άρωμά της
που έχει αφήσει ίσως μυρίσεις
μα προχωρά ο χρόνος
και βγαίνει το φεγγάρι όταν
τα μάτια δακρύζουν και στόματα
γελούν σταμάτα, σταμάτα τώρα
δεν πρέπει να ονειρεύεσαι,
για τους θλιμμένους πες το νανούρισμα
ουράνιων σωμάτων,
πως αν κοιτάξουν τον ήλιο
μια σταγόνα γίνομαι και γλυστράω
στις μουσικές νότες μου,
στους κυανούς βράχους τ΄αφρίσματα,
μια αγάπη ακατοίκητη θα είσαι
στην ράχη ταξιδεύοντας
των δελφινιών.
Στο παρόν και στο μέλλον
οι ξεχασμένοι θα είμαστε που ανώφελα
ήταν όσα δώσαμε στο παρελθόν,
μόνο οι μνήμες μας κρατάνε όρθοιους
με σκέψεις να περιφέρονται
στο παντού στο πουθενά στο κενό μας.