Κάνοντας κλικ / Γρηγορία Πελεκούδα

Λέξεις που ανάβουν και σβήνουν
στο ημίφως χαμένης ευτυχίας
κάποτε μια αγάπη τα άστρα μετρούσε
στην πληγωμένη τροχιά τους,
στην ξηλωμένη ραφή τους μόνο εκεί
κρεμούσαν τα είδωλα,
στο άχρονο σύμπαν υποσχέσεις,
σ΄εαρινά κλωνάρια.

Ποια δύναμη υπάρχει εδώ στη γη
να με κρατήσουν ζωντανή;

Aκούστηκε βοή ουράνιας μουσικής
δεμένη με πόνο και αισθήματα.
Αστέρια αγαπάτε αλλήλους μ΄όλα
τα χρώματα κι ας χανόμαστε στη ζάλη
της παραφροσύνης μιας ανθρωπότητας.

Η ζωή είναι μικρή και κάπου εκεί
το εγώ το εσύ έρπει μονολογώντας.

Ξέρετε ότι την ώρα που έρχεται η νύχτα
το πρόσωπό σας γίνεται λυπημένο;
Είναι γιατί τότε έρχεται πλειάδα αγγέλων
και το εγώ αφαιρεί τα φτερά σας,
κι εσείς πρέπει να προσπαθήσετε
να πετάξετε ξανά και πάλι ξανά μαζί τους.