ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ / Φάβιος Τάκης

Γείρε δειλά
πάνω στη λάμψη της θάλασσας
σαν να ’ταν ερωμένη σου
κι άρχισε να ρέεις
μες στη χλωρίδα των θαυμάτων.
Ήρθε η ώρα να ταξιδέψεις
με το βλέμμα της ανυπομονησίας
των γλάρων
στο τρισδιάστατο είδωλο
Αυγουστιάτικων φεγγαριών
μέσα στο δύσβατο ρυάκι των ανέμων
λευκό μειδία μα της τρικυμίας
στον ορίζοντα
δέντρο γυμνό της ταπεινής ξερολιθιάς
με τα μελτέμια της εφηβείας στα μαλλιά
εκεί στης άγονης γραμμής σου
το μετέωρο συναπάντημα.