ΤΟΣΟ ΠΟΥ Σ’ ΕΧΩ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ / Φάβιος Τάκης

Κάτω απ’ τα ίχνη του ελαφιού
κι όπου πατάει τ’ όνειρο σε ψάχνω
στη σιωπή των κοραλλιών, που ταξιδεύει η λύπη
μέσα στης νύχτας τη σπηλιά
εκεί, που λούζεις στ’ άγιο φως
τα σκοτωμένα σου φιλιά.
Στις αιθαλομίχλες του Υμηττού
που στάζουνε χειμώνες
και στάχτη απ’ το φεγγάρι
κάτω απ’ τα φύλλα της βροχής
που ’ναι νωπό το σ’ αγαπώ, σε ψάχνω.