(Στον άγνωστο στρατιώτη)
Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια
απ΄του θανάτου σου την μαύρη την γιορτή
σαν να σε τύλιξε μέσα στα χιόνια
αιώνια δόξα μα κι΄απέραντη σιώπη
Την μάνα φίλησες στα χέρια
κι΄είπες θα γύριζες ξανά
μόνο δυό μαύρα περιστέρια
γυρίσαν πίσω και είν΄όλα σκοτεινά
Ποιός να το ξέρει που κοιμάσαι
αν θα κρυώνεις τώρα πιά
τον θάνατο σου αν θυμάσαι
και το πως πέθανες φρικτά
Άγνωστος μένεις μές το μνήμα
μακριά απ’την θάλασσα των ζωντανών
μικρή η ζωή σαν ένα κύμα
που τρεμοπαίζει μεταξύ των αστεριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου