Ένα παράθυρο: Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Θ. Παπαγεωργίου (Απόσπασμα)

                                               

                                                               

ΛΑΒΕΙΝ ΚΑΙ ΔΟΥΝΑΙ

                                                                Στης ζωής μας το βιβλίο

                                                                και στου νου το ακροθαλάσσι

                                                                ήρθε κι’ έπιασε ένα πλοίο

                                                                και μας έγνεψε με βιάση.

                                                                Πριν χαράξουμε πορεία

                                                                και φυσήξει πρίμο αγέρι

                                                                η παλιά μας ιστορία

                                                                με το φως έγινε ταίρι.

                                                                Είναι η πρώτη νέου έτους

                                                                κι’ η ελπίδα ξεφαντώνει

                                                                με φωτιές και Ριγολέτους

                                                                τ’ όνειρο μας ξανανιώνει.

                                                                Κι’ όταν πάρει να νυχτώσει

                                                                και οι τύψεις κοιμηθούνε

                                                                τότε η νύχτα θα μας δώσει

                                                                μια φωνή: «λαβείν και δούνε».

                                                               

==

                                                                ΜΙΚΡΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

                                                Πώς μικραίνουν του Κόσμου τα σύνορα

                                                για τα πλοία που θέλουν να φύγουν

                                                μακρινές πολιτείες του άλλοτε

                                                με φουγάρα ψηλά μας τυλίγουν.

                                                Στα ταξίδια που λέμε ότι κάναμε

                                                καρφωμένοι στης μοίρας τον τόπο

                                                μόνο η σκέψη φτερούγιζε αδιάκοπα

                                                με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο.

                                                Και οι μνήμες που έρχονται ακάλεστες

                                                ν’ αντιστρέψουν του χρόνου τους δείχτες

                                                διαπερνούν σαν πουλιά διαβατάρικα

                                                το σκοτάδι που κρύβουν οι νύχτες.

                                                Αγαπάμε με πάθος το ανέφικτο

                                                ζωγραφίζουμε ήλιους κι’ αστέρια

                                                τα μικρά μυστικά μας σκαλίζουμε

                                                σε μια χούφτα ζεστά καλοκαίρια.

                                                Ζούμε πάντα στου ονείρου τη θάλασσα

                                                την αλήθεια ζητούμε στην πλάνη

                                                και την πλάνη ποθούμε για σύντροφο

                                                όταν τ’ όνειρο θα ’χει πεθάνει.