Ένα παιδί
κοιτούσε τ’
άστρα
κι’
αναρωτιόταν:
-Πώς γίνεται
και τα καράβια
ταξιδεύουν
ξενιτεμένα
σε σκοτεινές
θάλασσες
με όλα τα φώτα
τους
αναμένα;
Περνούσε
από
ανθισμένους κήπους
κι’ απορούσε:
-Γιατί
οι μεγάλες
πολιτείες
κρύβουν τη
γύμνια τους
στους
υπόνομους
που τις
διασχίζουν;
Άκουγε
το κελάρυσμα
της πηγής
κι’
ονειρευόταν:
-Είναι τόσο
γλυκός
ο ήχος της
ζωής
όταν οι
άνθρωποι
σμιλεύουν
το πρόσωπο της
ελπίδας
στα βήματα
τους.
Στο σπίτι με
τα περιστέρια
τα πολυβόλα κροταλίζουν.
Ένα μικρό
κατάλευκο
περιστέρι
πέφτει νεκρό.
Είναι η στιγμή
που τα όνειρα
φεύγουν
τρομαγμένα
και ο ύπνος
των παιδιών
γίνεται
ανούσια
τυπική
διαδικασία.
--
ΓΚΡΙΖΟΣ ΦΑΚΟΣ
Η επιβεβαίωση
της απώλειας.
Αλυσοδένουμε
τη βούληση.
Υιοθετούμε το
μηδέν.
Συρρικνώνουμε
τη σκέψη.
Εξορίζουμε τα
οράματα
σε
ατελέσφορους ορίζοντες.
Αποδεχόμαστε
τη διάρκεια.
Ένα χάρτινο
πουλί
αιωρείται στο
κενό
με κινήσεις
απροκάλυπτης
ισορροπίας.
Υπαρκτά
σύννεφα
απομυθοποιούν
το γαλάζιο
και υποθάλπουν
σχέσεις
εξάρτησης
όπου το
υπόστρωμα
εξαρθρώνει
ανενδοίαστα
τα κελεύσματα
των
ονειροπόλων.
Η επιδερμίδα
των πραγμάτων
επικάθεται
στο πρόσωπο
της αλήθειας
και φυλακίζει
την ανάσα
σε αδιέξοδες
εισπνοές
με επίφαση
οξυγόνου.
Ένας γκρίζος
φακός
αποθανατίζει
την έλλειψη
σημαιοφόρο
στην παρέλαση
των σχημάτων.
Δεν έχουμε
τίποτα καινούριο
ν’ αφηγηθούμε
όταν
τα άλογα
χλιμιντρίζουν
στη φάρμα
των πληβείων.
Δεν έχουμε
τίποτα
να θυμηθούμε
από τον χρόνο
που προτείνουν
τα ρολόγια
στους
μπουφέδες
των γιαγιάδων.
Δεν έχουμε
τίποτα
να δηλώσουμε
όταν
η δήλωση
συμπαρασύρει
μαρτυρία
ενοχής.
Η τάξη
αυθαίρετο
επιχείρημα
για την
διασάλευση
της ηρεμίας
των αδυνάτων.
--
ΟΙ ΠΡΟΣΟΨΕΙΣ
ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ
Φεύγω λοιπόν
σαν πουλί που
αποδημεί
για να βρει
το δικό του
καλοκαίρι
σαν ανάσα
που προσπερνά
το ανεκπλήρωτο
και χαράζει
πορεία
ανάμεσα σε
κήπους
που ανθοφορούν
σαν επιφώνημα
ελπίδας
σε μονόδρομο
ονείρων.
Αποστηθίζω τα
χρώματα.
Κόκκινο
γκρίζο
μαύρο.
Νευρώδεις
διαβαθμίσεις
της προθυμίας
των αντιθέσεων.
Φωτιά
σύννεφο
άβυσσος.
Αποκαλύπτομαι
στα χρώματα.
Πράσινο
γαλάζιο
λευκό.
Αρμονικές
συνυπάρξεις
σε περίτεχνους
σχηματισμούς
αποκατάστασης.
Δάσος
θάλασσα
αθωότητα.
Υποκλίνομαι
στα χρώματα.
Η ομορφιά του
τυχαίου
εγκυμονεί
αποδοχή του
απόλυτου.
Επισημαίνω
παραφωνία
στις
φτιασιδωμένες προσόψεις
των ηττημένων.
Φεύγω λοιπόν.
--
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Μικρές
ιστορίες
καθημερινών
ανθρώπων.
Ανούσιες
συζητήσεις
κεκλεισμένων
των θυρών.
Ασαφείς
αντανακλάσεις
σε
σκονισμένους καθρέφτες.
Τα βήματα του
χρόνου
αποκαλύπτουν
την
εσωστρέφεια
της προσμονής.
Τα επίπεδα της
μοναξιάς
δεν έχουν
τελειωμό.
Ένα πρόσωπο
κλειδωμένο
σε κύκλους
καπνού
απαριθμεί
τις συσπάσεις
του.
Μια απομίμηση
βεράντας
που βλέπει
στον αντικρινό
τοίχο
υποθάλπει
την
ψευδαίσθηση
όρασης.
Ένα κουτί
που εκπέμπει
απολιθωμένες
εικόνες
αναπλάθει
νεκρικούς
θαλάμους
με επώδυνες
αναμνήσεις.
Ένας απόηχος
που δεν μπορεί
να περιγράψει
τις
διαβαθμίσεις
του γαλάζιου
υποκλίνεται
στη δύναμη
της σιωπής.
Η οφθαλμαπάτη
των διψασμένων
υπαινίσσεται
την ύπαρξη
ερήμου.
Στο θέατρο της
παράνοιας
οι θεατές
χειροκροτούν
πολύχρωμες
μαριονέτες
- αποδεχόμενοι
τα σχοινιά
με τις
επαχθείς απολήξεις -
που εκτελούν
ασκήσεις
ακριβείας
πάνω στη
βεβαιότητα
του μηδενός.
--
ΘΟΛΑ ΤΟΠΙΑ
Πορευόμαστε
στην ομίχλη
ανατέμνοντας
θολά τοπία.
Ψηλαφίζουμε το
χθες
σ’ ένα κομμάτι
ρυτιδιασμένο
χαρτί
και
διαπομπεύουμε το αύριο
σε
πολυσύχναστες λεωφόρους
όπου
κινούνται
ακατάπαυστα
εκτελώντας
βραχύβιες
διαδοχικές ταλαντώσεις
οι εθελοντές
της αμφισβήτησης.
Επάλληλες
αδιαφανείς κουρτίνες
κρύβουν
την ουσία των
παρενθέσεων
σε ελικοειδείς
αλέες
που αφηγούνται
το ξεστράτισμα
της μνήμης.
Ανήμπορες
να διαπεράσουν
τα χρώματα
οι λέξεις
σωπαίνουν.
Τα βήματα
τρίζουν
πάνω
σε κίτρινα
φθινοπωρινά φύλλα.
Ο ήχος
μυρίζει.
Επίμονες
συσπάσεις
μαστιγώνουν το
πρόσωπο.
Μάταια
αναζητήσαμε το
ουράνιο τόξο
για να
δαμάσουμε
την επέλαση
της βροχής.
Το πάρκο
κλείνει.
Καληνύχτα σας.
--
ΣΥΝΩΝΥΜΑ
Δεν έχουμε ήχο
για να
πολεμήσουμε τα φαντάσματα
που ελλοχεύουν
αθέατα
στην κρύπτη
του χρόνου.
Δεν έχουμε
ήλιο
για να κάνουμε
το χρυσάφι να λάμψει
στην παραλία
των ονείρων.
Δεν έχουμε γη
για να
στεριώσουμε το κάστρο
της ελπίδας.
Δεν έχουμε
νερό
για να
δροσίσουμε τα διψασμένα χείλη
των μαχητών.
Δεν έχουμε
φωτιά
για να
πυρπολήσουμε τις πολιτείες
των
παραισθήσεων.
Δεν έχουμε
χρώμα
για να
ζωντανέψουμε το χαμόγελο
της Άνοιξης.
Στο βιβλίο με
τα συνώνυμα
διαβάζω:
«κενό, εγκατάλειψη, απουσία, θάνατος».
--
ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥΛΙ
Το γαλάζιο
πουλί
που φτερούγισε
στο
καταχείμωνο
στάθηκε
στο παράθυρο
μου.
Έμεινε
για λίγο
διστακτικό
έριξε ολόγυρα
διερευνητικές
ματιές
κοίταξε μέσα
και χτύπησε
με το ράμφος
του
το τζάμι.
Άνοιξα
με προσποιητό
ενδιαφέρον
το παράθυρο.
Ένα μικρό
τετράγωνο
κομμάτι
χαρτί
που ήταν
περασμένο
με μεταξωτή
κλωστή
στο αριστερό
του πόδι
έγραφε
με ανεξίτηλα
γράμματα:
«ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ
ΕΛΠΙΔΑ
ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗ
ΦΩΤΙΑ
ΑΠΕΧΘΑΝΕΤΑΙ ΤΟ
ΣΚΟΤΑΔΙ
ΤΡΕΦΕΤΑΙ
ΜΟΝΟ ΜΕ
ΣΠΟΡΟΥΣ».
Του άφησα
στο πρεβάζι
τα λιγοστά
ψίχουλα
που είχαν
απομείνει
από το τραπέζι
της
προηγούμενης ημέρας.
Ύστερα
έκλεισα το
παράθυρο
ερμητικά
και του γύρισα
την πλάτη.
--
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ
Η ανατομία της
λύπης
είναι η
ανασκόπηση
μιας ζωής.
Είναι το φιλί
του
αποχωρισμού
μετά την
ανάπαυλα
του έρωτα.
Είναι η φυγή
από το
αγκάλιασμα
των ματιών.
Είναι η
ερήμωση
των διόδων
της ζωής
από το φως
της προσμονής.
Είναι η άρνηση
της βροχής
να περιθάλψει
τον κήπο
με τα κόκκινα τριαντάφυλλα.
Είναι το
παραλήρημα
των
ονειροπόλων
για λιγότερη
νύχτα.
Είναι η
περιπλάνηση
σε ατέρμονες
ατραπούς.
Είναι το μηδέν
προσκολλημένο
σε ανούσια
βήματα.
Είναι η
απουσία
σε πλήρη
ανάπτυξη.
--
ΗΜΙΤΕΛΗΣ
ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Δεν είχα
νοιώσει
ποτέ
την πίκρα
που κρύβει
το φιλί
του χωρισμού
μέχρι την ώρα
που μου είπες
«αντίο».
Είναι βλέπεις
ο πόνος
που γίνεται
ομίχλη
η ομίχλη
που γίνεται
δάκρυ
το δάκρυ
που γίνεται
γυαλί
και αφήνει
σημάδια
ανεξίτηλα
στις επώδυνες
αντανακλάσεις
μιας ημιτελούς
διαδρομής.
--
ΟΙ ΕΓΓΡΑΨΙΜΟΙ
Μπορούμε
κάποια πολύγωνα
(εγγράψιμα τα
αποκαλούν οι ειδικοί)
να τα
κλείσουμε σε κύκλο.
Θα απορείτε
βέβαια
με την αναφορά
μου σε αυτά.
Δεν είναι
βλέπετε το θέμα
πρόσφορο για
συζήτηση.
Υπάρχουν όμως
τόσο πολλοί
εγγράψιμοι
άνθρωποι
που σε πνίγουν
με την ασφυξία
τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου