Η σκακιέρα των Θεών / Χρύσα Νικολάκη

Σε άγριες σπηλιές

τον έρωτα στα χείλη

βαθιά με πότισες .

Με λόγια της οδύνης

τραχιά σκληρά·

φέρθηκες στην αγάπη

οδυνηρά...

Φαρμάκι τα λόγια

χαρακώνεις αφή·

σαν δόρυ πονάει

το στερνό σου φιλί.

Μη με ποτίζεις

με ψέμα κι οργή·

Διάλεξες πιόνια

στην πρώτη γραμμή·

για μένα πάντα

θα είσαι μοναδική.

Τρελοί και ιππότες

μπροστά σου ορμούν·

δεν ξέρουν τι θέλουν

ούτε τολμούν...

Βασίλισσα είσαι

τα πιόνια αυτοί·

λειψοί και χαμένοι

στην παρτίδα αυτή…

Βασίλισσα  σ’ έχω

γιατί το τολμώ·

στην καρδιά σου

πάντα να πρωτοστατώ.

Έχω το γνώθι

γνωρίζω εαυτόν,

γνωρίζω κι εσένα

"Γυνή" αφέντρα

των δικών μου λυγμών...

με όλους παίζεις

παιχνίδι διπλό·

το μόνο που σε νοιάζει

είναι το δικό σου "εγώ"....

Τι κι αν φαντάζεις

πως είσαι Θεά·

βασίλισσα κλέφτρα

της δικής μου καρδιάς·

δεν σου αξίζει

σε παλάτια να ζεις ·

σε ερημονήσια

εκεί να αφεθείς·

να δεις πώς είναι

η μοναξιά σκληρή·

πως πονάει

το ψέμα και πως αδικεί,

τον άνθρωπο μέσα

σου ψάξε να βρεις·

μήπως τότε για πάντα σωθείς....