δεν πεινάει πια το πένθος
βυζαίνει τον ανυπεράσπιστο
πρησμένος ο θεός σου
λησμόνησε το χρόνο
κι ένα σακί από κόκαλα
κόβει τα δάχτυλα της έντασης
σαν πέτρα από πουλιά ασβεστωμένα
Μάνα
-δίχως χώμα- θ’ αντέξω τα καρφιά ποτέ;
Σςς κοιμάται το παιδί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου