Μέρες του 2001/ Ρένα Καλλιγιάννη

Μέσα από την καταχνιά 
μέσα από το ψύχος, ξεπροβάλλει
αυτό το αλλόκοτο, το τρομερό, χωρίς κεφάλι 
χωρίς καρδιά και μέλη, ανεβαίνει 
σαν κουρνιαχτός στον ουρανό και πια δεν είναι 
οι άνθρωποι του χθες, στο κρύο χάος, 
που τους ρουφάει έναν - έναν κι ανασταίνει
την κόλαση βαθειά τους, σαν κατάρα. 
Χάθηκαν τα τοπία και τα θέρη. 
Ξεδοντιασμένο τ΄αύριο γελάει 
κι αιμάτινη βροχή το καταβρέχει.
Ω που θα πάμε τώρα που δεν έχει 
καταφυγή ο κόσμος αδελφέ μου.