Τα τώρα γερασμένα / Κονταξή Δέσποινα

Γερασμένα κορμιά

έχουν από το χρόνο στεγνώσει

από καθετί ζουμερό.

Χάνεται το υγρό φιλί από τα χείλη

σκληραίνει το κάποτε απαλό χάδι.

Θεριεύει ο θυμός που χάθηκε

το κάποτε που έρεε πάθος.

Γερασμένα μυαλά που δεν μπορούν

πια να σκεφτούν και χάνονται

μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Αναζητούν τα νιάτα

και τα τότε τους παθήματα

ερωτικά ή μη.

Γερασμένα μάτια που περιβάλλονται

από βαθιές καλοσχηματισμένες ρυτίδες

και κοιτούν, απογοητευμένα ίσως,

το πρόσωπο που τα κουβαλάει, κάθε πρωί.

Κοιτούν και χάνονται

και το τέλος άλλοτε ποθούν

κι άλλοτε επιθυμούν.

Γερασμένη καρδιά που όμως

ποτέ δεν έπαψε να κτυπά

ποτέ δεν έπαψε να λαχταρά

και να χαρίζει σφυγμούς στο κορμί.

Γιατί μπορεί όλα να φαίνονται

γέρικα από έξω, αλλά μέσα

στη ψυχή και στη καρδιά

τα νιάτα σκιρτούν και βρίσκονται πάντα.