"Εικόνες καταστάσεως θαλάσσης" : ποιήματα από τις εκδόσεις Άγρα / 1994 της Ματίναε Μόσχοβη

Εικόνα Πρώτη

[…]

Έχεις την όψη του ηλιοτρόπιου μετά

από τρυφερό σεισμό, θέρους που δεν

υποτάχθηκε σε κανένα χειμώνα

βράχου που σκάβεται από ευεργεσίες φωτός

[…]

Ειν’ η μορφή σου

από ύλη φωτός

φωνές κυμάτων

αλμυρή μεσημβρία

μικρών δισταγμών

φτερωτές σκοτεινές

φυλλωσιές

γυμνών αμμουδερών

βημάτων

Νυχτώνει

θα ξαναρχίσει ο βοριάς

θα σε διαπεράσει το άναρθρο χιόνι

τα ίχνη σου θα χαθούν μακριά

και θα νυχτώνει

[…]

Εικόνα Δεύτερη

[…]

είναι που πρέπει να μιλώ ανάμεσα σε

σκουριασμένες άγκυρες κρανία αλόγων

να θερίζω αδιάκοπο κίνδυνο από την

ακατόρθωτη λέξη κι είναι που πρέπει

να μιλώ κρατώντας πάντα τον ουροβόρο

όφι και την πυρά ανέπαφη απ’ των ανθρώπων

τον θρήνο

[…]

Σε χερσόνησους ψευδαισθήσεων φατνώματα

με απανθρακωμένα κήτη, δεν είναι τίποτα,

ανεπαίσθητες του φωτός παρεκκλίσεις,

δεν είναι τίποτα, χάσματα μικρά, αθώες

ρωγμές κυκλώπεια τείχη.

Τρίτη εικόνα

[...]

δεν είμ’ εγώ φίδι της αγιοσύνης σου
δεν είμαι μαύρη γύρη στο δέντρο του
χιονιού κι ό,τι ήρθε με σπασμό πάνω
στη γη εξαντλήθηκε κι ό,τι απέκτησε
σώμα επί της γης παραποιήθηκε και
ο προορισμός μας αστείο αλήθεια
μία παγίδα πού ό θεός αποποιήθηκε

για ζωή μόνον ήμουν παράφορη κι αν
δεν ήμουν θνητή θα γινόμουν θαλάσσιος
άνεμος, θα έσκυβα τότε πάνω απ’ το κύμα
του άπειρου για ν’ ανταμείψω τον θάνατο
με μιαν άνοιξη, άλλα εσύ τι περιμένεις
αλάλητε κάνθαρε, να εξουθενώσεις μήπως
τη θάλασσα;

Τέταρτη εικόνα

πλύνε τη μοναξιά σου με θολό νερό
με δύο κόκκους χώμα με δυο λυγμούς
απ’ το παρόν και δύο από το μέλλον
κι αν μένει πάλι μοναξιά τότε μισή
θα ‘ναι της θάλασσας κι ή άλλη μισή
για μένα

Σείω το δέντρο και
εισακούομαι
ίσως
από τον
ουρανό