Καινούργια σελίδα / Κουκουσούρης Χρήστος

Νοιώθω κατάδικος που σπάει την πέτρα
αφήνω το πενάκι μου να πέσει
τα χέρια στα πλευρά μου ην κρεμασμένα
κάθε προσπάθεια είναι κόπος και οδύνη
ποια λέξη να κρατήσω ποια ν’ αφήσω
αλήθειες ροκανίζουν το μυαλό μου
μυλόπετρες συνθλίβουν ότι μένει
λέξεις που με πονούν μ’ εξουσιάζουν
για ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος…

Σαν σκαπανέας που τη γη τσαπίζει, με κόπο
και παράλληλες γραμμές χαράζει
με’ στης ψυχής την άβυσσο, βυθίζω
την πένα μου, με τ’ άγιο της μελάνι
λέξεις και γράμματα και φράσεις γράφω
νοήματα και σκέψεις που σαπίζουν
και ευλαβικά πασχίζω να τις βγάλω
στο φως, απ’ του μυαλού τις συμπληγάδες
να σπείρω τη ζωή μ’ εν’ άγριο πάθος…

Να πω αλήθειες που δεν είπαν άλλοι
αλήθειες μα και ψέματα που ορίζουν
ζωής πορείες κι ας τις ψιθυρίζουν
και στα Σαλόνια και στα ταπεινά σπιτάκια
ελπίδες που με βιάση φτερουγίζουν
κι όποιος τις πιάσει τυχερός στο κόσμο στέκει
και αντικρίζει το αύριο με σκέψεις
θετικές, και περπατάει, όχι σκυφτός,
τη μοίρα του για πάντα ν’ ανταμώσει…

Σαν καλλιτέχνης σ’ ένα θέατρο σκιών
που λίγο φως επάνω πέφτει στις φιγούρες,
φωνή να βγάλω και ψυχή και κάποιο μένος
με δύναμη κουράγιο και με σθένος
απ’ τα μικρά τα χάρτινα ανθρωπάκια,
με τα σχοινάκια όπως κινώ,
με κατακλύζει μία γλυκιά καλόδεχτη ευδαιμονία
για το αποτέλεσμα που εκπέμπει αυτό το πλάνο,
πως άξιζε ζωή να προσπαθήσω…

Με στεντορία τη φωνή αυτά που νοιώθω, να πω
και όποια ώτα θέλουν ας ακούσουν
λόγια που μ’ αυταπάρνηση μαζεύω
και είμαι έτοιμος σ’ ανθρώπους να τ’ αφήσω
καθώς πορεύομαι με δόση θυμηδίας
γι’ αυτούς που έσπειραν στον κόσμο δυστυχία
βρώμικα αλισβερίσια και εξουσίες
γι’ αυτά πού θα ‘ρθουν με το φως της μέρας
κι ο λαός προσμένει έτοιμος για μάχη…

……………………………Χρήστος Κουκουσούρης