Κεντώντας τον καμβά της ζωής μου

Χάρισμα είμαι της Άνοιξης, νιογέννητη στο πρώτο φως.
Μύρισα
αγάπης μύρο, στις αναπνοές τ’ Απρίλη,
που ερωτεύονται οι πεταλούδες τ’ όνειρο
στου σύμπαντος τη χαρά,
ανάμεσα στα αγριολούλουδα
εκεί που κελαηδούν τα πουλιά λεύτερα στη γαλήνη.
Στοιβάζεται ο χρόνος..
Κλείνεται άλλος ένας κύκλος επαγρύπνησης
μνήμης στις ρυτίδες του.
Γεύτηκα
χαρές, πίκρες ανείπωτες, ηδονές
ακαταμέτρητες λαχτάρες, δάκρυα απόγνωσης
νέκταρ και φαρμάκι αγάπης
όσο και σημαντικές δόσεις ικανοποίησης..
Βυθίστηκα
στον υπαρξιακό προβληματισμό..
Απ’ την έξαρση στην ύφεση, απ’ τη θαμπάδα στη λάμψη,
απ’ το αναγκαίο στο μάταιο
απ’ την προσδοκία στη δυνατότητα,
την επίφαση του ποιοτικού
στην αναμονή.. τη διάψευση και πάλι στην αναμονή..
Ενθουσιάστηκα
από στιγμές ηλιαχτίδων που κόσμησαν τη ζωή μου,
υμνώντας τον μεγαλοδύναμο Θεό.
Η σιωπή κοχλάζει στο αίμα μου την αλήθεια της.
Ενοικώ
στου παιδιού το άπειρο, στη μαγική αίσθηση μουσικής
που σκορπίζει μέσα μου ευτυχία το Σ’ αγαπώ.
Πιστεύω
σ’ έναν έρωτα ζωής που κάνει την καρδιά ν’ ανθίζει
και βάφει το γιασεμί σε πορφυρό φιλί.
Ανήκω
στο ηλιόφωτο χαμόγελο, στου φεγγαριού το χάδι,
στον πόνο που με πλήγωσε
και στο ανέγγιχτο όνειρο που ταξιδεύει μαγικά
με την πασπαλισμένη φαντασία χρυσόσκονης.
Αγέραστο το πάθος μου για έμπνευση..
Παραμυθένια, μαγική η κρυψώνα της ποίησης.
Αναγέννηση ομορφιάς.. σμιλεμένες μορφές αθανασίας
νοσταλγικής αγωνίας..
Φυλαγμένα φιλιά και πορτρέτα ενδύονται ίριδα.
Πλάθω όνειρα με κύτταρο καρδιάς
να μη σβήσει ο λύχνος της ανθρωπιάς.
Στίχοι μελωδούν το ασύλληπτο νόημα των στιγμών
με λέξεις στα πατήματα του ανέμου.
Συλλέγω λάφυρα..
Σκέψεις.. συγκινήσεις.. γονιμοποιούν αναμνήσεις..
Ακολουθώ
την επαναστατημένη μου ψυχή
πέρα απ’ τη δύναμη της συνήθειας,
με ανεξάρτητο πνεύμα, ατενίζοντας αστέρια.
Νιώθω το θάνατο να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Κρατάω άμυνες στη ζωή μου
κι όλα όσα βλέπει ο νους και η ομιλούσα ψυχή μου.
Ταξιδεύω
με ανέμους θαλασσινούς και με την αγάπη,
που ακολουθεί τα βήματα μου, αγγίζοντας ουρανό.
Ευχαριστώ
όσους με κάνουν να χαμογελώ,
όσους μου μιλούν με τα μάτια της ψυχής,
όσους με πλησιάζουν με σεβασμό.
Απορώ αλλά αντέχω
σαν ήρωας του εαυτού μου μήπως και σωθώ,
αναζητώντας την Ιθάκη μου στον αγέννητο χρόνο.
Πλασμένη με ευαισθησία, χτυπάει η ψυχή στα θέλω της
για μεστές εκπληρώσεις..
Ισότοπα η αυτοπεποίθηση μου με την αμφιβολία.
Προσπαθώ
με αξιοπρέπεια να διαφυλάξω αυτά που έχω κερδίσει
επιμένοντας να κεντώ παραμύθια.
Διάλεξα να δρω με ή χωρίς επιλογές,
ποθώντας με πείσμα για το στόχο.
Ικέτες γίνονται οι ώρες αναζητήσεων και αναμετρήσεων
στα χρώματα του ουράνιου τόξου ελπίδας ,
που αναζωογονούν
για αχτίδες που κρύβονται πίσω απ’ τη θλίψη.
Αφουγκράζομαι
την έσω μου φωνή δισταγμών κι επίγνωσης
κοιτάζοντας και προς τα έξω για να ξυπνήσω..
Ανασαίνω βαθιά..
με αγκαλιάζουν της πίστης τα προστατευτικά φτερά.
Θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος
στην αφυδατωμένη τούτη εποχή συναισθημάτων,
στην άγνοια που ταράζει, στις ανατροπές
στις μάταιες ανταμοιβές,
θα βρει το δίκιο του στη γη, αδελφωμένος με κατανόηση
γλυκαίνοντας απ’ την ομορφιά της αληθινής αγάπης.
Ω, παραπονιέμαι και πάλι ποθώ..
ψιθυρίζοντας μια υπόσχεση που αργεί.
Τραβάω, τραβάω ακόμη προς την ανηφόρα της ζωής.
Με ανθοχαμόγελο της άνοιξης σε συναντώ..!

Μαίρη Σουρλή