ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΠΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΕΡΟ.………………… ΤΟΥ ΠΕΤΡΟ Β. ΚΟΥΡΤΗ

Άσωτoi οι ψίθυροιi…!
«Ε…, έρχονται, έρχονται…»!
Και το Θεολόγο, σαν να ζούσε στιγμές ανεπανάληπτες
Λες και περίμενε την τη Μεγάλη Πασχαλιά…
Με τους μερακλήδες του καφέ, να σταματούν την πόση του
Έτυμοι να υποδεχτούν τις δυο νεράιδες
Την προσωποποίηση της καλλονής του τόπου μου
Της περιοχής τα νιάτα
Την απληστία τους να σαγηνέψουν για μερικά λεπτά…
Μα τι,… κι αν η πολίωση της κόμης έδειχνε το ουρανό…!
Την νεανική ψυχή τους όμως, σαν να τι φώτιζε κάτι
Σαν να τη φώτιζε ένας πολύχρωμος Ήλιος, ανοιξιάτικος
Ερωτευμένος και αυτός με τις καλλονές του τόπου μου
Τις πεντάμορφες και τους λεβέντες των Ριζών
Για να μένουν άναυδοι όλοι τους, με τις γαϊτανοφρύδες…
 Άφωνοι και συνεσταλμένοι
Μετρώντας ακόμα και τα λεπτά… της αγωνίας
Έως που να ξεμυτίσουν στη στροφή του νοσοκομείου
Οι δυό της μέθης ιέρειες :
Η Έλλη με την Παρασκευή
Με τις βαρέλες στους ώμους τη φύση να ρεμβάζουν
Το ανθισμένο τοπίο του Μαγγανάρη ν’ αγκαλιάζουν
Και ως πάνω στον Άη Λιά της Μάλτσιανης
Με το βλέμμα τους να προσπαθεί ν’ αγκαλιάσει τα πάντα
Ακόμα και το κοπάδι του Βαγγέλη με την δική του συναυλία…
Αρνιών και κουδουνιών …
Με πρώτο όμως το πανέμορφο φαράγγι της Λεσινίτσας
Εδώ πάνω στα αχνάρια του Νεοπτολέμου
Του γιου του Ημίθεου Αχιλλέα
Επιστρέφοντας από την Τροία, για τη Δωδώνη
Το χρησμό να πάρει….
Και ο θωπευτικός ψίθυρος, σκλαβώνει τους πάντες
Ακόμα και οι δεκάδες ασθενείς κατακλείνουν τον εξώστη του νοσοκομείου
Δύναμη να πάρουν από το γλυκό χαμόγελο τους…
Από την μελωδική καλημέρα τους
Πριν ακόμα υποκλιθούν στην κάνουλα της βρύσης
Τα χείλη να δροσίσουν
Και τώρα,
Οι ψιθύροι, μας ταξίδευαν σε μέρη λατρεμένα
Σε στιγμές ερωτικές
Να λαχταρούνε όλοι για μια κλέφτικη ματιά
Ακόμα και για τους ψίθυρους που σέρνονται πίσω τους
Πίσω τους σαν έμπιστοι σκλάβοι του έρωτα
Έτοιμοι να υποκλιθούνε σε μια νέα ΑΦΡΟΔΊΤΗ
Ο καθένας στη δική του…....στον άγγελο του
Στις ΝΥΜΦΕΣ του τόπου μου, του ερημωμένου δυστυχώς
Τότε που ο νεαρός ΖΗΣΗΣ τους έπλεξε το τραγούδι:
«Κόρη που πάνεις για νερό με τη βαρελοπούλα…»