To όραμα του Γένους / Κατσιγιάννης Λεόντιος

Πόλη που κτίστηκες σε τρεις θρησκείες, 

με το κορμί σου την ψυχή μας αγκαλιάζεις·

πάνω σε γη Επτάλοφη απλωμένη,

όλα όσα αγαπήσαμε, σκεπάζεις.             

Στον πρώτο λόφο η Αγιά Σοφιά.

Bάστα καρδιά, τα δάκρυά σου πνίχτα·

χωρίς κερί και δίχως λάδι, ορφανή,

φίλντισι που λαμποκοπάει μες στη νύχτα.

Η  σφραγισμένη των πόθων μας πηγή,

της μνήμης  μας το μυστικό κιτάπι·

κάποτε λειτουργήθηκε εδώ  αδιάκοπα

η  aιώνια κι ακατάλυτη Αγάπη.

Αχειροποίητα τα σχέδια της Εκκλησιάς,

κρυμμένα σε μια ταπεινή κυψέλη·

δώρο του Αρχιτέκτονα του σύμπαντος,

σταλμένα με μια θεϊκή νεφέλη.  

Τα τόξα του ναού και οι πεσσοί,

βαστάνε την αδρή κορμοστασιά της·

ασπίδες με αραβικές επιγραφές,

σκεπάζουν τη βυζαντινή τη φορεσιά της.

Πάνω απ’ την Πύλη τη μεγάλη του ναού,

στέκει ο Χριστός ο Μέγας νομοθέτης·

στα πόδια του ο Λέων ο Σοφός, 

γονατιστός, του Άρχοντα ικέτης.

Ψηλά στην κόχη του ιερού, η Πλατυτέρα,

αμόλυντη η βρυσομάνα του ελέους·

τροφός αδιάκοπος του γένους των Ρωμιών, 

φύλακας ενός περασμένου κλέους. 

Στα ύψη αναφτερώνεται η ψυχή μας,

ψιθυριστά η προσευχή πίσω απ’ τα χείλια·

με ασημένια θυμιατά να κουδουνίζουν

και ψαλμωδίες να κουνάν αόρατα καντήλια.

Τα Σεραφείμ αργοσαλεύουν τις φτερούγες,

λάμπουνε στη ψηφιδωτή τη μοναξιά τους·

τριγύρω μας φτερουγίζουνε αόρατα,

ψέλνουνε λεύτερα μες  στη σκλαβιά τους.  

         

Πόρτες αόρατες και υπόγειες στοές,

θρύλοι, με βασιλιάδες μαρμαρωμένους·

θαύματα, μύθοι και μυστήρια μαζί,

μ’ ελπίδες τρέφουνε το όραμα του Γένους.

Προσκυνητές εκστατικοί μπροστά στη Δέηση,

ζούμε την «Εν Χριστώ Ελευθερία»·

ν’ ανοίξει η πύλη η απόκρυφη προσμένουμε,

να τελειώσει η τελευταία λειτουργία.               

Μια αναστάσιμη χαρά ανθίζει μέσα μας,

η  λογική του κόσμου δε στεγνώνει την ψυχή μας·

ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά

γίνεται σύμβολο, πίστη και προσευχή μας.

Κοιμάται ο τελευταίος Αυτοκράτορας,

μη ψάξεις να τον βρεις, θα αποκάμεις·

το μυστικό κρεβάτι του στο Γκιούλ τζαμί

και φύλακάς του ένας σοφός ιμάμης.                    

Σιμώνουν μέρες οι Γραφές να βγουν αληθινές,

σήμαντρα να κτυπήσουν και καμπάνες·

Προφήτες και Σαλοί να βρουν δικαίωση,

έρχεται η ώρα ν’ ακουστούνε οι παιάνες.

Λ.Κατσιγιάννης  

απ΄τη συλλογή "Φώτα πορείας"