ΕΡΩΤΙΚΟ / Γυναίκα πόλη μου

Γυναίκα, 

με μια ζωή γεμάτη ιστορίες.

Τις μέρες της λατρείας του έρωτα σε γνώρισα,

στο  χορό του  «Ντόμινο». Τη μάσκα σου έβγαλα

στη  πόρτα του ξενοδοχείου «Μαγικόν».

Από το χέρι σε κράτησα, δίπλα απ’ τις βιτρίνες,

κάτω από μια εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα,

με γεύση από βανίλια και γλυκό κουταλιού.

Με μιαν αγάπη αρσενική σ’ αγάπησα.

Τις νύχτες χορεύαμε στο φεγγαρόφωτο

στις παρυφές της Πάνω πόλης,

για  ν’ αναζωπυρώνεται ο πόθος μας.

Με το πέρασμα του χρόνου χωρίσαμε,

κι  εσύ γυμνή άρχισες να ποζάρεις

για  να  βγάλεις το ψωμί σου.

Μέσα στην αχλή του μόχθου σου,

στο  παλιό λιμάνι, αποπνέεις

έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

Σε  στέκια παράνομα καπνίζεις·

εκεί που ο θάνατος δεν παζαρεύεται.

Τις επάλξεις του Κάστρου φωτίζει πλέον

η θλίψη της χαμένης σου αθωότητας.

Και τα μάτια σου μαύρα, μελαγχολικά,

ολόισια στραμμένα πάντα κατά τη θάλασσα.

Απ’ την εξορία μου σαν γύρισα,

το  φανάρι  σε είδα να περνάς με  κόκκινο,

βαμμένη σαν σταρ του σινεμά.

Μια οσμή κερδοσκοπίας ν’ αναδίδεις,

πνιγμένη σε μια χρεοκοπημένη αισθητική.

Μου γέλασες, μ’ ένα παγωμένο  χαμόγελο

ζωγραφισμένο  στ’ αρυτίδωτο πρόσωπο,

και τη μνήμη της σάρκας σου να με προκαλεί.

Γυναίκα,

με το ένστικτο του έρωτα και του θανάτου,

από  νωρίς ήξερες το μέλλον μου.

Περιπλανώμενος περιπατητής,

στις παρυφές της ανοχής και της αδιαφορίας σου·

κι εσύ μια παγίδα σε μια λασπωμένη λακκούβα.

Δεν ξέρω αν κάποια μέρα θα γίνεις διάσημη,

ούτε μπορώ να σ’ αγαπώ απεριόριστα.

Άλλωστε, ποτέ δεν ορκίστηκα

πως θα πεθάνω στο κρεβάτι σου.

                *

 Λ.Κατσιγιάννης