Το νερό: Ποιητική Συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη που έλαβε το Κρατικό βραβείο Ποίησης το 2003 / Μεταίχμιο.

Από την ενότητα : το νερό

10

Το νερό αλάνθαστα γνωρίζει
το βάρος εκείνου που βυθίζεται.
Με όργανα υψίστης ακριβείας
εκχέει μιαν απίστευτα ακριβή (ως
το πολλοστημόριο) και δίκαιη ποσότητα.
Μια ισόποση έξωση, σαν παραχώρηση
για καθετί βαρύτερο.
(Η Αρχή του ειδκού βάρους ως σύνεση
αυτοφυής. Ως βούληση αυτόφωρη.)

Από πριν γνωρίζει το εκτόπισμα.
Καθρεφτίζει το σώμα του
και το θυμάται.
Θυμήσου:
Είσαι εκείνο που σου επιστρέφει.
Εκείνο που του εμπιστεύτηκες.
Εκείνο που, εκτοπίζοντας, σε υψώνει
και σε κρίνει.


*


17

                                Σκοτεινός θάλαμος

Βυθίζω στα υγρά τ’ αρνητικά σας.
Παγιδεύω την εφήμερη μορφή σας
σε προτρέτα.
Σιωπηλά την εμφανίζω σε χιλιάδες
φωτοκόπιες. Σε αθάνατα φιλμάκια
την αιώνια στιγμή σας.
(Μαθηματικά τι γέννες! Αναπαραγωγή
σχεδόν ηφαιστειώδης.
Ως απρόοπτο ματ
στο θάνατο;)


* * *

Από την ενότητα «ΣΤΑΓΟΝΕΣ»

48

Διψούμε αυτό που στάζει. Η κάθε βρύση ζητά να
ενωθεί μ’ αυτό που κελαρύζει μέσα μας.


*


83

Ο πάγος: αυτή η ταρίχευση του νερού. Τα φιμωμένα μάτια.
Τα κλεισμένα του φτερά. Ο σφυγμός στην αορτή σταματη-
μένο τρένο σε παγωμένη σήραγγα. Και τα πουλιά σε πολική
εξομοίωση μέσα στο φέρετρο του καταψύκτη. Κι ο παγο-
πώλης διαλαλεί δροσερά θέλγητρα. Με τον μεγάλο γάντζο
του τραβά τα σπίτια μας, τραβά τους ύπνους μας, στην
εποχή των παγετώνων. Προσπαθεί να τραβήξει ολόκληρη
την πόλη στο θάνατο.