Ανώφελο / Κάππα Ναταλία

…δε μας λυπάται καθόλου η ψυχή μας
να δίνει για τ’ ανώφελο αποθέματα
με μόχθο μαζεμένα,
και πάλι να μας βάζει να τρυγάμε,
σκλάβοι, το άωρο της γέννησης αμάρτημα.
Δε βλέπει φαίνεται που είμαστε
κρεμάστρες για τις σάρκες μας,
να περιφέρονται στο δόντι της ζωής,
στάρι –μυλόπετρα,
ίσα στην έκβαση της σκόνης.

Ή να το βλέπει, τρισχειρότερα,
και να ‘μαστε λαμπάδες τάμα
στο παράλογο, το αβάσταχτο,
το λίγο το ξύλινό μας πόδι
ίσα να βαφτιστούμε θήραμα
στον σκώληκα μαζί και τον Θαυματωρό