ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Γ΄

Στους δρόμους αργά τη νύχτα τα τελευταία αυτοκίνητα
Στις γωνιές τα σκουπίδια και οι γάτες
Είσαι χρόνια τώρα μακριά μου 
Γίνομαι σκιά της σκέψης σου, σαν τον αέρα που στο σκοτάδι,
Περνάει τις χαραμάδες και φτάνει ακάλεστος
Στον κύκλο της μνήμης σου, είμαι και σαν στεφάνι μαγιάτικο,
Πάνω απ’ το κρεβάτι σου μ έχεις
Κι’ εγώ μοναστικές αγιορείτικες υπομονές φορτώνομαι
Και θάλασσες ρηχές και λιμνοφόρες
Εμείς γεννηθήκαμε κλεισμένοι σε χρυσό κλουβί
Με μπαλαλάικες στ’ αυτιά κι’ αντικριστούς χορούς στα μάτια,
Γι’ αυτό, με θεία δώρα κερασιάς με ράντισες από κορφή στο τέρμα
Όμως όσοι δεν έζησαν πάνω στη γη,
τα σύννεφα το δείλι δεν θυμούνται
Το στήθος μου προτείνω τώρα στις δύό σου φούχτες κι’ ας μείνουμε
Στο ίδιο σημείο, όπως μια μέρα Σάββατο, μέρα ξεκούρασης, μέρα χαράς

Μέρα πρώτη

Πόσες φορές κυράδες από άλλες ώρες δεν κάλεσα μαζί τους
Να με πάρουν, σε χώρες λίγο σιωπηλές
Τα μέλη του κορμιού μου μουσεία έγιναν γι’ αγαπημένους άνδρες
Και γυναίκες
Όταν ο ήλιος θα ξανάρθει μη τον ρωτήσεις ότι χτες .
Καβάλα ένα άλογο σε χωματένιους τάφους να φτάσεις, πριν ένα Γίνεις με τα ρόδα,τις σταφίδες, τα πούπουλα, τα λάδια, τις βελόνες Των πεύκων, το γάλα απ’ τα σύκα …

Φθινόπωρο κι’έλπιζα να σε δω μακριά να προσπερνάς
Τα γράμματα ταχτικά βαλμένα στο κουτί με τα βότσαλα και
Η βεντάλια από πάνω
Όλα ας πλαγιάσουν την ώρα αυτή του αποχαιρετισμού.
Η Ιώ μόνη στο ακροπύργιο θρηνεί, συνηθισμένη σε αρχαίους νόμους

Μια τελευταία ματιά στο δωμάτιο, μεγάλο και το κρεβάτι στενό Δίπλα στο παράθυρο

Mαρία Πανουτσου