Ραγισμένο κοχύλι

Σώπα μην κλαις, 

ραγισμένο κοχύλι μου.

Σε κάθε σου δάκρυ αδειάζει πιότερο

ο ωκεανός που κρύβεις μέσα σου.

Σώπα μην κλαίς.

Τη χαραγή της όψης σου με φιλιά θα σκεπάσω.

Έμεινε ακόμα λίγο γάλα σε στήθη από καιρό ξεχασμένα

να πιεις να λησμονήσεις.

Σώπα μην κλαις.

Με μιας αράχνης τον ιστό θα σου σιάξω ένα σεντόνι, 

λευκό και αέρινο σαν τα νέφη τ’ ουρανού

για ν’ αφουγκράζεσαι τους ανέμους σαν θα περνούν σιμά σου.

Σώπα μην κλαις.

Άσε το δάκρυ δικό μου να ΄ναι. 

Εσύ ν’ ανασταίνεσαι στου ήλιου το γέλιο, 

αυτό που ανατέλλει μέσα μου κάθε που δένεις 

στο μόλο της δικής μου προσμονής, 

στου ονείρου τ’ανεκπλήρωτο.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Γ' Βραβείο ποίησης, Βαυρώνια 2016