γελοία / Παραδεισανού Ειρήνη

Eίμαι κρυμμένη σ’ ενός Κύκλωπα το μάτι
Νυσταγμένος, νωθρός
Κουβαλεί την ψυχή μου στο βαλτωμένο του βλέμμα

Κι είναι όλη η άμμος της στέπας
Κρούστα βαριά στο μισάνοιχτο βλέφαρο

Κι είναι όλες της νύχτας οι κρύπτες
Βότσαλα μαύρα στης ρυτίδας το κύμα.

«Μικρέ μου Κύκλωπα
Αθώα σου ζητώ
Όπως αθώα δεν υπήρξα ποτέ μου
Ποτέ τόσο αθώα όσο τώρα
Αυτή την ύστατη στιγμή
Που κρέμομαι απ’ τα μάτια σου
Κι έχω ζητήσει ετούτο μόνο
Να ζυγώσεις την πελώρια χούφτα σου
Στο πρόσωπό μου
Και να με τραβήξεις έξω
Μονάχα αυτό σου ζητώ
Κι είμαι μικρή μπροστά σου τόσο
Όσο ποτέ δεν έλπιζες πως θα με βρεις

Μονάχα να το γνώριζες πως είμαι εκεί
Θα’ χε κάποιο νόημα ετούτη η παράκληση

Και δε θα έμοιαζα ακόμη μια φορά
Γελοία.»

....
( ρητορική ένδεια, Βακχικόν 2013 )