Λευκάδα / Δώρα Μοσχονά

Νησί,
αβασίλευτη στο πέλαο δόξα,
ριζωμένο στο πολύβοο διάστημα
και στου Ομήρου το στίχο τα κάλλη σου Υμνούν!

Υποταγμένη είναι η μοναξιά,
μέσα στα γλυκά σου τα νερά.
Αγγελικό το φως που ανατέλλει στον ορίζοντά σου,
σβήνοντας το σκοτάδι που επικρατεί στα ψηλά βουνά σου,
και στα πολύβοα σοκάκια σου.

Πριγκιποπούλα μου μικρή, κανέναν δεν εδιώχνεις.
Μίσος δεν επικρατεί, γιατί αγάπη φανερώνεις.
Προστάδα σου η Παναγιά Φανερωμένη,
σεμνή, παρθένος στέκετε στον πράσινο το λόφο,
από τον κάμπο έρχονται προσκύνημα να κάνουν,
τα τάματά τους να δεχτεί και να τα ευλογεί.

Βωμός ο κάβος της Κυράς, με το περίσσιο άσπρο.
Θρόνος της Σαπφούς τα γαλανά νερά σου.
Βασίλειό σου το κάστρο της Αγίας Μαύρας.

Ω! Λευκάδα αγαπημένη,
νησί ποιητών και ηρώων,
Μέσα στα σπλάχνα σου αντιλαλούν
τόσων γενεών πατημασιές.

Κεντήστρες σε στολίζουν,
με την καρσάνικη βελονιά,
να σε σημαιοφορήσουν,
Μητέρα του Ιονίου γλυκειά!