Δεν έρχονται : Ποιητική Συλλογή / Χάρης Μιχαλόπουλος ( Μανδραγόρας, 2015 )

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΜΙΣΑΝ 

τα μετεκλογικά μου ρουθούνια μοναξιά και σαπίλα.
Χαζεύω τις μύγες πώς χορεύουν μανιασμένα
πάνω από το πτώμα της πόλης. Όλοι επιστρέφουν στις δουλειές του
σαν να μην έγινε τίποτα. Ραδιοφωνικά σποτ, αφισοκολλήσεις, συσσίτια, άδεια μπουκάλια μπύρας, ηλεκτροκύματα, καρδιογραφήματα, 
αναμονή (λεωφορείου ή/και αλλαγής). Είναι πια μεσημέρι 
και τα ιδρωμένα πεζοδρόμια της πόλης 
μπερδεύονται σαν τσιμεντένιες φλέβες στο σώμα μου.
Πορείες προς το πουθενά και προς το παντού. 
Ένα "σ' αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει"
δεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο το βρωμερό κόσμο;

Στρίβω στη γωνία του δρόμου
και σβήνω στο φως.

ΑΓΑΠΗ

Δεν έχει ρολόγια η αγάπη.
Δεν περιμένει. Δεν αργεί.
Δε στήνει σε ραντεβού. Δε φεύγει πριν την ώρα της.
Δεν ακυρώνει συναντήσεις με sms ή mail βιαστικό.
Δεν ξέρει από ρολόγια, ώρες, αιώνες, λεπτά και δευτερόλεπτα.
Δεν στάζει άμμο ή χρωματιστό νερό στην κλεψύδρα της.
Αίμα στάζει. Αίμα
και χάδι. 

ΕΞ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ 

Τα σπίτια δε γερνούν
εκδικούνται
απλώνουν τα σκελετωμένα τους δάχτυλα
και στοιχειώνουν τον ύπνο μας.
Ξεπηδούν μέσα από τα χαλάσματα
τα ανίσκιωτα όνειρα των παιδιών
που γίναντε τώρα κληρονόμοι
και δεν νοιάζονται πια
για τα δέντρα στην αυλή,
το ραγισμένο πιάτο στον νεροχύτη,
την παλιά φωτογραφία στο σαλόνι

των παιδιών που γίνανε τώρα κληρονόμοι
και εκτελεστές της διαθήκης
που θα μοιράζει εσαεί
αναμνήσεις, γέλιο, κλάματα, πληγές ανοιχτές,
αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα

εξ αδιαιρέτου.