Τα επίχειρα της προοπτικής: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Καναβούρη από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης 2010

Πάλι πλησιάζω την ελευθερία˙

Το χώμα κυματίζει.

Δεν είναι κανένας εδώ.

Θα επιστρέψω πάλι στο κορμί μου.

Αυτό θα πει ελευθερία:

Να φεύγεις για πάντα

Και να επιστρέφεις για πάντα

Εκεί όπου όλα πεθαίνουν ακόμα μια φορά

Μετά τον θάνατο

Με κάτι έργα της στιγμής

Που άλλοι τα είπανε πολέμους

Κι άλλοι νεκροί τα είπαν μουσική.

>>

Αλληλογραφία

Αυτά που γράφεις σε εμποδίζουνε

Να δεις το πρόσωπό σου.

Είναι ψέματα πως κάποιος έβαψε

Την πίσω πλευρά του σκοταδιού

Κι έτσι μπορείς να δεις το πρόσωπό σου γράφοντας.

Τσακισμένο είναι το χέρι που γράφει

Τσακισμένο είναι το φως του σκοταδιού

Στον σκοτεινό καθρέφτη

Ανάπηρα άλογα σκύβουν να πιούνε το νερό

Και δεν κοιτάζουνε∙ τι να κοιτάξουν;

Μαζί τους πίνει κι ο νεκρός

Τι να κοιτάξει;

Ποιά μορφή;

Ποιό μήνυμα σε ποιόν να δώσει;

Πίνει νερό μαύρο μελάνι αίμα

Και λέει σιγά στο ζώο να βιαστεί

Μην πιεί κι άλλο νερό

Όσο κι αν πιεις, του λέει, καθρέφτης δεν υπάρχει

Μας έχουν διώξει από καιρό

Αλλού θα σε γιατρέψω, λέει στο ζώο

Άντε να φύγουμε τώρα

Φεύγουνε, κουτσαίνοντας το άλογο

Κι ο καβαλάρης πεθαμένος

Απ’ το πολύ νερό στις φλέβες του

Απ’ το πολύ μελάνι στους καθρέφτες.

Φεύγουνε κι ακόμα φεύγουνε

Ποιός να το γράψει πως από δω περάσανε.