Περιστέρια στο φως : Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Στογιαννίδη (1949)

Ι

Πετούν πετροχελίδονα έξω απ' τα παράθυρα
η αγάπη κρούει τα σήμαντρα
χωρίς ημερολόγιο
τα κορίτσια κρεμούν στ' αυτιά τους
ψίθυρους θαλασσινούς
ανάβουν τις γυμνές κυψέλες των φιλιών φωτιές
και πέφτουνε να κοιμηθούν
σφίγγοντας
έν' άστρο δροσερό ανάμεσα στις κνήμες τους

VII

Όλη τη νύχτα αφάνιζα
λέξη προς λέξη
την ευφορία του κορμιού σου

Όλη τη νύχτα
με το θαλασσί φεγγάρι
έβρεχα τα χέρια μου
που έκαιγε η αίσθησή σου

Εγκαταλείπω το φως
για μιαν άλλη ζωή
για μια θύελλα που ξεσηκώνει
ένα σμάρι πουλιά
διάφανα σαν τον άνεμο
δροσερά σαν τα δάχτυλά σου
που ξεκουράζονται στο προσκέφαλό μου
δίχως όνειρα

X

Χίλιες φωτιές ανάβουν απόψε
σ' έναν ουρανό ευτυχισμένο από φως
σε μια πλημμυρισμένη καρδιά
που ανοίγει τις φλέβες της να τραγουδήσει τον ήλιο
τον μικρό ήλιο που μεγαλώνει σαν το πουλί στον κόρφο μας

Χίλιες φωτιές
ανάβουν διάφανες στιγμές
αλλάζουν φόρεμα
μ' ένα κλαδί ανθισμένης πασχαλιάς
κι ανοίγουνε παράθυρα
σε χλιαρές πνοές

Αγαπημένα χέρια
ντάλιες της χειμωνιάς
που ταξιδεύετε μες στα όνειρά μου