ΠΩΣ ΟΜΟΙΑΖΕΙ...

Κι ομοίαζε αγκάθι
πάνω στο κόκκινο του σύγνεφου
κι ήταν ετούτη η αλήθεια
πιο θαρραλέα από τον άνθρωπο
κι ήταν η καμένη επιστολή της ημέρας
που μύριζε λιβάνι
από την εξορία του θανάτου.

Ομοίαζε επιτηδευμένος ίσκιος
στο πλακόστρωτο της αδυναμίας
κι ήταν ετούτη η φωνή
η ηχώ της συγκεντρώσεως
του επιμένοντος ύψους
κι ήταν ένα κυπαρίσσι
ή ένας ουρανός γυμνός
πάνω από τους κίβδηλος ψαλμούς.

Κι ομοίαζε ίσα τεμαχισμένη φυλακή,
στα δυό, στα δίσεκτα,
στα άνυδρα βήματα η ημέρα.
Στο μέσον του ιλίγγου,
ένα γαρύφαλλο ανασαίνει μεσημβρινό,
η επιγραφή εμποδίζει το μέλλον,
το επίγραμμα εξοφλήθη
σε γροθιά ψηλά, ζερβή.

Κι ομοίαζε ανυπόμονος περαματάρης
ετούτος ο καιρός...

Σταυρακάκης Δημήτριος