ΘΥΜΑΣΑΙ; / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Υψώσαμε στους δρόμους των ονείρων μας αδιέξοδα.
Τους στίχους μας τους θυμάται πια μόνο η λήθη.
Κάνει ζέστη και κρυώνουμε, κρύο και καιγόμαστε,
Σαν τα χείλη που δεν λαχτάρησαν ποτέ τραγούδια,
σαν το αχ που μόνη παρέα έχει τον λυγμό του,
ή σαν το μάρμαρο που ποτέ δεν χάϊδεψε η σμίλη.

Με τις ρίζες της να μουχλιάζουν απ τη πολλή βροχή
μία αιωνόβια ελιά παλεύει με πείσμα για μία στάλα ήλιο.
Τώρα που η καρδιά αρνείται να παλέψει μ' άλλα σύννεφα.
Τώρα που οι αξίες λιώνουν στο καμίνι της υποκρισίας
ποιος άνεμος θα σπείρει τα ανεκπλήρωτα μας όνειρα
στις απάτητες κορφές της επουράνιας δροσιάς;

Γι αυτό δεν βάζω πια παράθυρα στα ποιήματα μου.
Μια υγρή σιωπή εισβάλλοντας βίαια απ τις ρωγμές τους,
πλημμυρίζει με στίχους από λάβα την απελπισία μου.
Θά 'θελα όμως, έστω για μια φορά να σε δω ν' αρμενίζεις
αγέρωχη δίπλα στη χαίτη του λαβωμένου μας Βουκεφάλα.
Πάντα μ' εκείνο της νιότης μας το πελαγίσιο πάθος. Θυμάσαι;

Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη νέα συλλογή ''Ανατροπές''