ΕΔΕΜ / Βακιρτζή Χρυσούλα

Καθώς νυχτώνει μην ακούς πια τις κραυγές μου, που ξεσκίζουν σαν πληγωμένα σκυλιά τον ουράνιο θόλο της Εδέμ. Εδώ, κι ο κισσός, αναρριχάται κατάχαμα -για να εφεύρει το ύψος του στο Πουθενά στο Τίποτα. Ήταν κανείς ποτέ εδώ; Για μένα.;